چاقی مرکزی و ارتباط آن با آمادگی قلبی تنفسی در اعضای هیات علمی و کارکنان دانشگاه مازندران

چاقی مرکزی و ارتباط آن با آمادگی قلبی تنفسی در اعضای هیات علمی و کارکنان دانشگاه مازندران چکیده سابقه و هدف: چاقی، و به ویژه چربی احشایی بیش از حد، با تعدادی از مشکلات بهداشتی، از جمله افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی، دیابت نوع 2، برخی از انواع سرطان و مرگ زودرس مرتبط می باشد. هدف اصلی مطالعه حاضر پایش شاخص های ترکیب بدنی (BMI، محیط دور لگن، محیط دور کمر، دور گردن)، چاقی مرکزی (SBSI، BAI، WHR و WHtR) و شاخص های عملکردی (تعداد گام های طی شده در روز و Vo2max پروتکل های شاتل و گام شمار) در اعضای هیات علمی و کارمندان مرد و زنان دانشگاه مازندران بوده است. مواد و روش ها:این مطالعه مقطعی به روش تصادفی روی 300 نفر از پرسنل دانشگاه مازندران انجام شد. برای برآورد Vo2max از ابزارهای عینی(گام شمار و شاتل)استفاده شد. بعلاوه، شاخصهای ترکیب بدنی وچاقی مرکزی اندازه گیری شدند. یافته ها: نتیجه مطالعه حاضر حاکی از آن است تفاوت جنسیتی معنی داری در مقادیر شاخص های چاقی مرکزی WHR، BAI و WHtR بین گروه‌های اعضای هیات علمی و کارمند دانشگاه مازندران مشاهده شد. در مقابل، پایش وضعیت چاقی مرکزی این افراد از طریق شاخص شکل بدن بر پایه ی سطح (SBSI) حاکی از عدم تفاوت معنی دار آماری بین دو جنس و همینطور بین دو وضعیت کارمندی و هیات علمی می باشد. استنتاج: بر اساس یافته های مطالعه حاضر چاقی مرکزی بین اعضای هیات علمی و کارمندان دانشگاه متفاوت است و این تفاوت با جنسیت افراد مرتبط است، بگونه ای که علیرغم تعداد گام روزمره بالاتر در زنان، چاقی مرکزی بدست آمده از اکثر شاخص های سنتی در آنان بالاتر بوده است. واژه های کلیدی: WHtR ، گام شمار،Vo2max، شکل بدن بر پایه سطح ، شاخص چاقی بدن