نگرش دانشجویان کشور به مواد اعتیادآور در سال 1390

سوءمصرف مواد پدیده­ای اجتماعی با ابعاد بهداشتی، فرهنگی و اقتصادی است که بخش عظیمی از نیروی انسانی بسیاری از کشورها را درگیر کرده است. پیش‌گیری از این مشکل اجتماعی که با توجه به حساسیت جامعه و اولویت آن باید سرلوحه سیاست‌های اجتماعی قرار گیرد، مستلزم شناخت وضع موجود و نیز عوامل خطر و محافظ آن است. نگرش افراد به مواد یکی از عواملی است که هم می­تواند در شناخت وضع اعتیاد در گروه‌های مختلف جمعیتی به سیاست‌گذاران اجتماعی کمک کند و هم می­تواند به‌منزله یکی از تعیین‌کننده­های گرایش به سوءمصرف مواد مطالعه و کنترل شود. مطالعه حاضر با هدف اولیه سنجش وضعیت نگرش دانشجویان کشور به مواد صورت گرفته است. در این پژوهش نگرش 510 نفر از دانشجویان کشور که با استفاده از روش نمونه‌گیری چندمرحله‌ای انتخاب شده بودند بررسی شده است. نتایج تحقیق نشان داد که میانگین نمره نگرش کل دانشجویان پسر به اعتیاد بیشتر از دانشجویان دختر است میانگین نمرات نگرش کل و خرده‌مقیاس‌های «تمایل به مواد» و «باور غلط به شیوع بالای مواد» در افراد مجرد بالاتر از افراد متأهل استولی در خرده‌مقیاس‌های «عدم مشارکت فعال در برنامه‌های پیش‌گیری و درمان» و «عدم برخورد فعال با اعتیاد» این تفاوت‌ها از نظر آماری معنادار نبودند. در اکثر خرده‌مقیاس‌های نگرش به مواد، میانگین نمرات نگرش در دانشجویان ساکن منزل دانشجویی بیشتر از دانشجویان ساکن در مسکن شخصی و خوابگاه‌ها بود ولی این تفاوت برای خرده‌مقیاس «عدم برخورد فعال با اعتیاد» ازنظر آماری معنادار نبود. به نظر می‌رسد عواملی مانند پیوندهای اجتماعی و منابع کنترل درونی و بیرونی، دسترسی به هنجارهای مؤید مصرف مواد، زندگی در کانون گرم خانواده، و سرپرستی و نظارت مناسب خانواده بر امور دانشجویان می‌تواند در شکل‌دهی و اصلاح نگرش به مواد نقش داشته باشد.