نگاهى به توسعه درونزاى بافت هاى فرسوده شهرى (با تأکید بر باز زنده ‏سازى، بهسازى، نوسازى، بازسازى) و چالش ‏هاى پیش روى آن

شهرها به مثابه موجودات زنده همواره در سیر تکاملى خود، یک سیکل حیات فیزیکى را پشت سر مى‏ گذارند؛ بدین صورت که متولد مى‏ شوند، رشد مى‏ کنند و کمیت‏شان افزایش مى‏ یابد، بزرگ شده و تغییر نقش مى ‏دهند؛ پیر شده و دچار فرسوگى مى ‏شوند. در این میان؛ انسان براى حفظ هویت و اصالت شهر در تلاش براى پایدارى و زنده نگه داشتن شهر، بافت شهر و بالاخص بافت هاى فرسوده دست به اقداماتى مى ‏زند که توسعه درونزاى شهر (رشد درونى) از جمله این راه ها است. اصطلاح توسعه درونى (توسعه درونزا) براساس تعریف خود؛ نوسازى، بهسازى و به نوعى دوباره قابل استفاده نمودن مناطق شهرى موجود است، که معمولاً این امر در مناطقى انجام مى‏ گیرد که یکپارچگى و انسجام خود را از دست داده و در حال متلاشى شدن است. در واقع توسعه درونزاى شهر استفاده بهینه از امکانات بالقوه شهر و دیدى تازه نسبت به زندگى در شهر به ویژه بافت هاى فرسوده است. هدف از این مقاله بررسى و شناسایى راه هاى رسیدن به توسعه درونزاى بافت فرسوده از طریق باز زنده ‏سازى، نوسازى، بازسازى و موانع در سر راه آن است. در این مقاله با رویکردى توصیفى و تحلیلى و به روش اسنادى، به بررسى و شناسایى راه هاى توسعه درونزاى بافت هاى فرسوده و چالش‏ هاى پیش روى آنها مى‏ پردازیم. نتایج حاصل از این تحقیق نشان دهنده این است که اعمال روش هایى همانند باز زنده سازى، بهسازى، نوسازى و بازسازى با توجه به شناخت مردم و مسائل اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى وغیره و تشریح مسائل مى‏ تواند در توسعه درونزاى بافت هاى فرسوده و جلوگیرى از جمعیت گریزى در بافته اى فرسوده مثمرثمر باشد.