نقش سرکوبگری عاطفی و توانمندی ایگو در پیش‌بینی مصرف و عدم مصرف سیگار در بیماران مبتلا به سرطان

مقدمه: مصرف سیگار علاوه بر اینکه یکی از عوامل خطرساز بیماری سرطان می­باشد، می­تواند نقش مهمی نیز در روند بهبودی بیماران مبتلا ایفا ­کند. این مسئله تحت تأثیر عوامل مختلفی قرار دارد. از این رو، هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش سرکوبگری عاطفی و توانمندی ایگو در پیش­بینی مصرف و عدم مصرف سیگار در بیماران مبتلا به سرطان می­باشد. روش: پژوهش حاضر توصیفی – همبستگی و مقطعی می­باشد. جامعه­ی آماری پژوهش، کلیه­ی بیماران مبتلا به سرطان مراجعه کننده به بیمارستان ولیعصر تبریز در طی ماه­های فروردین و اردیبهشت سال 1396 بودند. از جامعه­ی یاد شده، 120 نفر بیمار، با استفاده از روش نمونه­ گیری در دسترس انتخاب گردیدند. ابزارهای ارزیابی پژوهش، پرسشنامه سازگاری وینبرگر و همکاران (WAI) (1979) و پرسشنامه روانی – اجتماعی توانمندی ایگو مارکاستروم و همکاران (PIES) (1997) بودند. داده­ها با استفاده از روش رگرسیون لوجستیک و با بهره­گیری از نرم افزار SPSS-21 تحلیل گردیدند. یافته­ها: یافته­ها نشان داد که از بین مولفه­های سرکوبگری عاطفی، تجربه ذهنی پریشانی (12/0-=β) قادر به پیش‌بینی مصرف سیگار می­باشد. مدل رگرسیون برای سرکوبگری عاطفی برای 3/73%  از افراد نتایج را به‌درستی پیش‌بینی می­کند. در خصوص توانمندی ایگو، مولفه­ های امیدواری (16/0-=β) و هدف (14/0-=β) قادر به پیش‌بینی مصرف سیگار است. همچنین، مدل توانمندی ایگو برای 5/77%  از افراد نتایج را به‌درستی پیش‌بینی می­کند. نتیجه­گیری: تجربه ذهنی پریشانی، امیدواری و هدف، تعیین­گرهای مهم مصرف سیگار در بیماران مبتلا به سرطان می­باشد. لازم است در مداخلات ترک سیگار بیماران مبتلا به سرطان نقش این متغیرها در نظر گرفته شود.