نظام بازبینی در زبان فارسی معاصر: تحلیلی از مشخّصه‌های حالت و تتا با رویکرد کمینه‌گرا

این مقاله با روش توصیفی - تحلیلی به توصیف چگونگی بازبینی حالت‌های ساختاری فاعلی، مفعول رایی، ازی، برایی، بایی و به‌ای و نقش‌های تتا می‌پردازد. پیکرۀ مورد بررسی 182 جملۀ دارای فعل مرکّب متعدّی است که در چارچوب فرضیه‌های موجود در برنامۀ کمینه‌گرا تحلیل می‌شود. تمامی‌حالت‌های ساختاری در رابطۀ هسته - مشخّص‌گر بازبینی و به محض ادغام با هستۀ گروه، نقش تتای آنها بازبینی می‌شود. برخلاف فرضیه‌های کمینه‌گرا، بازبینی حالت مفعول رایی توسّط عنصر «را» صورت می‌گیرد؛ اگر بروز واجی داشته باشد. در بازبینی سایر حالت‌های مفعولی، همزمان با بازبینی حالت ساختاری، نقش تتای گروه‌های حرف تعریف نیز بازبینی می‌شوند، به طوری‌که مشخّصۀ بازبینی‌کننده با نقش تتای حرف اضافه ارتباط دارد. همچنین نمی‌توان رابطۀ معناداری میان همۀ حالات دستوری و نقش‌های تتای گروه‌های اسمی قائل شد، بنابراین نمی‌توان افعال را به دسته‌بندی‌های مشخّصی تقسیم کرد.