مواجهه پرستاران با خشونت فیزیکی در بیمارستانهای دانشگاه بقیه‌اله‌(عج)‌‏

مقدمه. خشونت در محیط کار در سراسر دنیا به عنوان زنگ خطر برای سلامت روانی محسوب می‌شود و با ‏مواردی چون هتاکی، ضرب و شتم، آزار و اذیت، توهین نژادی، و تعارض جنسی و سرآخر دیگرکشی علیه کارکنان ‏تعریف می‌گردد. کارکنان بهداشتی درمانی بیشترین مواجهات خشونت بار را دارند که‎ ‎ابعاد دقیق آن به خوبی مشخص ‏نشده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی مواجهه یا عدم مواجهه پرستاران با خشونت فیزیکی در طی یک سال ‏گذشته در بیمارستانهای دانشگاه بقیه‌‌اله (عج) و نقش برخی عوامل مرتبط می‌باشد.‏ مواد و روش کار. جمعیت هدف عبارت بود از پرستاران با حداقل یک سال سابقه کار، شاغل در بیمارستانهای ‏دانشگاه بقیه‌اله(عج) که از بین آنها 450 نفر به روش نمونه‌برداری ساده انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات ‏شامل پرسشنامه استاندارد تدوین شده توسط سازمان جهانی بهداشت، سازمان جهانی کار و سایر مراجع معتبر در رابطه ‏با خشونت در کارکنان مراکز بهداشتی درمانی بود. ارائه و جمع‌آوری پرسشنامه توسط پزشک عمومی صورت پذیرفت. ‏مدت زمان جمع‌آوری اطلاعات حدود شش ماه ‏‎)‎مهر لغایت اسفند 1385‏‎ (‎بود. داده‌های به دست آمده با آزمون کای ‏دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.‏ نتایج. از بین 450 نفر پرستار مورد مطالعه، تعداد 96 نفر (3/21 %) حداقل یک بار در سال گذشته مورد خشونت در ‏محل کار خود قرار گرفته بودند. بخشهای داخلی و پس از آن اورژانس و درمانگاه شاهد بیشترین تجارب مربوط به ‏خشونت بود. مواجهه با خشونت در پرستاران با سن بیشتر از 35 سال، در افراد با سابقه کار زیادتر، در مردان و در ‏مستخدمین رسمی بیشتر بود. بیشتر مهاجمین به ترتیب، همراهان و بیماران بودند. در بیشتر موارد گزارش دهی از ‏واقعه صورت نپذیرفته و گزارشهای انجام شده هم در اکثر موارد نتیجه‌ای در بر نداشت.‏ بحث. در تحقیق حاضر میزان شیوع مواجهه با خشونت در طی یک سال (3/21 %) در پرستاران بیش از برخی ‏مطالعات خارجی نبود (30 تا 80درصد). لیکن به دلیل برخی عوامل ازجمله تردید پرستاران در بیان تجارب خشونت و ‏تورشهای مربوط به یادآوری، تفسیر این نتیجه باید با احتیاط صورت پذیرد. ضمنا لزوم اجرای تحقیقات غربالگرانه و ‏جامع، برنامه‌های پیشگیرانه، اجرای مدیریت صحیح و گزارش‌دهی مناسب کاملا احساس می‌گردد.‏