مقایسه ی سطح انگیختگی و عوامل انگیزشی مبتنی بر نظریه ی خودهای ممکن و نظام خودانگیزشی زبان دوم بین فارسی آموزان چینی و لبنانی

نقش کلیدی عوامل انگیزشی در یادگیری زبان دوم/ خارجی دیر زمانی است که مشخص شده است و شناخت   ویژگی­های انگیزشی زبان­آموزان به­منظور اتخاذ روش­های آموزشی مناسب و تدوین منابع درسی کارامدتر بسیار حائز اهمیت است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه­ی عوامل انگیزشی برگرفته از نظریه­ی نظام خود انگیزشی زبان دوم دورنیه و نظریه­ی خودهای ممکن مارکوس و نوریوس، بین فارسی­آموزان چینی و لبنانی است. بدین منظور دو گروه 33 نفری از فارسی­آموزان مرکز آموزش زبان دانشگاه بین­اللملی امام خمینی (ره) قزوین انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه­ای 36 سؤالی، مبتنی بر تحقیقات تاگوچی و همکاران (2009) و پاپی و تیموری (2012) و اعطار شرقی و اکبری (1398) است که با کمی تغییر برای زبان­ فارسی تدوین شده است. در نهایت 66 پرسشنامه­ با استفاده از نرم­افزار اس­­پی­اس­اس 22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج پژوهش مؤید آن است که بین تمام متغیرهای انگیزشی، به جز متغیر اضطراب، تفاوت معنی­داری بین زبان­­آموزان چینی و لبنانی وجود دارد و سطح انگیزشی فارسی­آموزان چینی بالاتر است؛ اما در خصوص عامل اضطراب، تفاوت معنی­داری بین دو گروه دیده نمی­شود. شاخص­های بیشینه و کمینه در فارسی­آموزان چینی به ترتیب به خودآرمانی زبان دوم و اضطراب مربوطند؛ درحالی­که درخصوص زبان­آموزان لبنانی بیشترین مقدار شاخص، به متغیرهای پیشگیری­محور مربوط می­شود و کمترین مقدار متعلق است به خودآرمانی زبان دومِ این زبان­آموزان.