مقایسه میزان نشان‌دار شدن سلول‌های عصبی با تغییر در پروتکل ردیابی بر روی عصب حنجره‌ای بالایی در سگ

چکیده: مقدمه و هدف: از روش ردیابی برای شناسایی ارتباطات سلولی، مسیرهای عصبی و هسته‌های مرتبط با اعصاب استفاده می‌گردد. حساسیت این گونه پژوهش‌‌ها موجب شد تا در این مطالعه با تغییراتی در پروتکل ردیابی و نحوه قرار دادن عصب در ردیاب، میزان مشاهده ماده ردیاب در جسم سلولی مورد ارزیابی قرار گیرد. مواد و روش‌ها: این یک مطالعه تجربی است که در سال 1384 در دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز بر روی 10 قلاده سگ که به روش تصادفی انتخاب و به دو گروه شاهد و آزمون تقسیم شدند، انجام گرفت، در گروه شاهد انتهای قطع شده تنه عصب حنجره‌ای بالایی بعد از شستشو و برداشتن غلاف عصب درلوله حاوی پراکسیداز هورس رادیش قرارداده شد. در گروه آزمون انتهای قطع شده تنه عصب حنجره‌ای بالایی بعد از شستشو در حد امکان شاخه‌های ریز سرخرگی تغذیه کننده عصب جدا شد تا از تشکیل لخته مجدد جلوگیری شود و سپس با استفاده از سر سوزن شماره 22 به دقت غلاف عصب 3ـ2 میلی‌متری انتهای قطع شده عصب جدا و انتهای الیاف عصبی ریش ریش گردیده و در لوله حاوی پراکسیداز هورس رادیش قرار داده و به مدت 2 ساعت بی‌حرکت نگه داشته شد. 5ـ3 روز بعد در هر دو گروه پس از پرفیوژن و فیکس کردن، پل بصل‌النخاع برداشته شد. بعد از تهیه مقاطع از هر دو گروه در شرایط یکسان به روش هیستوشیمی دی‌آمینوبنزیدین و رنگ‌آمیزی تیونین مورد مطالعه قرار گرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS وآزمون آماری تی تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد تعداد سلول‌های حاوی ماده ردیاب در گروه شاهد 4 ـ 2 سلول در هر مقطع و در گروه آزمون 8 ـ 4 سلول در هر مقطع مشاهده گردید و از نظر آماری تفاوت معنی‌داری داشت (05/0 P