مقایسه سطوح سرمی هورمونهای تیروییدی و تیروتروپین در افراد طبیعی و بیماران دیالیزی قبل و بعد از پیوند کلیه و ارتباط آنها با عملکرد کلیه پیوندی

نارسایی مزمن کلیه، یکی از علل یوتیروییدیسم است که همراه با اختلالاتی در متابولیسم هورمونهای تیروییدی می­باشد. اگر چه دیالیز در طبیعی شدن این اختلالات تأثیر مهمی ندارد، اما پیوند کلیه منجر به بهبود آنها می­گردد. در این مطالعه ابتدا سطوح سرمی هورمونهای تیروییدی آزاد و تام، تیروتروپین و درصد برداشت تری یدوتیرونیت ) Up 3 T ( در 30 بیمار دیالیزی داوطلب عمل پیوند کلیه اندازه­گیری شد و نتایج با گروه شاهد (40 فرد سالم) مقایسه گردید. بعد از پیوند کلیه، بیماران به دو گروه تقسیم شدند: 21 بیمار با عملکرد مناسب اولیه کلیه پیوندی (گروه I) و 9 بیمار با عملکرد تأخیری کلیه پیوندی (گروه II) که همگی تحت درمان نگهدارنده شامل پردنیزولون، آزاتیوپرین و سیکلوسپورین قرار داشتند و در آنها نیز شاخص­های تیرویید اندازه­گیری شدند.در بیماران دیالیزی، شاخص­های تیروییدی در سطح طبیعی قرار داشتند ولی مقایسه با گروه شاهد، سطوح هورمونهای تیروییدی کاهش و Up 3 T افزایش داشت اما تفاوتی در سطوح تیروتروپین مشاهده نشد.ده روز بعد از پیوند، کاهش سطوح سرمی هورمونهای تیروییدی، تیروتروپین افزایش Up 3 T در هر دو گروه دیده شد که کاهش هورمونها در گروه II بیشتر از گروه I بود. در روز سی­ام بعد از پیوند تغییرات در گروه I به سطح طبیعی رسید و در مقایسه با قبل از پیوند، بهبودی مشخصی داشت، ولی در مقایسه با گروه شاهد، هنوز سطوح تری یدوتیرونین آزاد و تام و تیروکسین تام پایین بود. در گروهII نسبت به قبل از پیوند سطوح هورمون های تیروییدی آزاد و تام کاهش داشت و در مقایسه با گروه شاهد سطوح کاهش یافته هورمون های تیروییدی همراه با افزایشUp 3 T مشاهده شد و در مقایسه با گروهI نیز سطوح هورمون های تیروییدی به طور مشخصی پایین تر بود.در نهایت چنین اسنباط گردید که بین سطوح سرمی هورمون های تیروییدی و عملکرد کلیه پیوندی ارتباط وجود دارد که این ارتباط در مورد تیروکسین و تری یدوتیرونین تام مشخص تر بود.