مقایسه تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غان و غون کانونی نوزادان نارس دختر و پسر

مقدمه و اهداف غان‌وغون کانونی، مرحله‌ای مهم در رشد پیش‌گفتاری نوزادان است. محققان نشان داده‌اند نوزادان نارس در غان­وغون کانونی و رشد گفتار و زبان در آینده تاخیر دارند. تحریک دهانی بکمن، یک رویکرد حسی-دهانی غیرگفتاری است. از جمله عوامل خطرساز در تاخیر و آسیب زبانی نوزادان نارس، جنسیت می‌باشد. در مطالعه حاضر تاثیر تحریک دهانی بکمن بر غان­وغون نازادان نارس دختر و پسر بعد از گذشت ۶ ماه مورد مقایسه قرار می­گیرد. مواد و روش ­ها مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است و جامعه‌ی مورد مطالعه نوزادان نارس با سن حاملگی ۲۸-۳۴ هفته، بستری در واحد مراقبت‌های ویژ‌ه‌ی نوزادان نارس بیمارستان‌های امام‌رضا (ع) و ۱۷ شهریور مشهد می‌باشند. بعد از اعمال معیار ورود و خروج، نوزادان به‌صورت تصادفی به دو گروه تحریک دهانی بکمن و گروه کنترل تقسیم شدند (در هر گروه ۱۳ نوزاد نارس). آزمودنی‌ها از لحاظ تاثیر تحریک حسی و جنسیت بر غان­وغون کانونی مورد مقایسه و بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها در بررسی ارتباط بین تحریک دهانی و غان‌وغون به ‌تفکیک جنسیت دیده‌ شد که در دخترها، میزان غان­وغون بیشتر از پسرها است. نتیج ه‌گیری به نظر می‌رسد تحریک حسی بکمن بر غان‌وغون کانونی نوزادان نارس دختر اثر بیشتری دارد.