مقایسه تأثیر و ماندگاری یک دوره تمرینات (NASM) و ترکیبی (عصبی-عضلانی و ثبات مرکزی) بر ویژگی های عملکردی و تعادل افراد مبتلا به آسیب مزمن یک طرفه مچ پا

مقدمه و اهداف مفصل مچ پا به عنوان یکی از آسیب­پذیرترین مفاصل بدن شناخته شده است. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی مقایسه تأثیر و ماندگاری یک دوره تمرینات NASM و ترکیبی (عصبی-عضلانی و ثبات مرکزی) بر ویژگی­های عملکردی و تعادل افراد مبتلا به آسیب مزمن یک­طرفه مچ پا بود. مواد و روش ­ها 36 دانشجوی تربیت بدنی ورزشکار پسر مبتلا به بی­ثباتی مزمن مچ پا در مطالعه حاضر شرکت داشتند و به صورت تصادفی در سه گروه 12 نفره تمرینات NASM، تمرینات ترکیبی و گروه کنترل قرار گرفتند. قبل، بعد و چهار هفته پس از اتمام تمرینات از همۀ آزمودنی­ها جهت بررسی ویژگی­های عملکردی و تعادل پویا آزمون به عمل آمد. جهت بررسی ویژگی­های عملکردی از آزمون­های جهش جانبی، آزمون جهش هشت لاتین، آزمون جهش سه­گانه تک­پا و پرسش­نامه سنجش توانایی پا و مچ پا در فعالیت­های روزانه و ورزشی و جهت ارزیابی تعادل پویا، از آزمون تعادلی اصلاح­شده ستاره استفاده شد. سپس گروه­های تمرین NASM و ترکیبی به مدت هشت هفته تمرینات خود را انجام دادند. یافته­ ها نتایج نشان داد که یک دوره تمرینات NASM و ترکیبی، سبب بهبود ویژگی­های متغیرهای وابسته شد و همچنین بعد از گذشت چهار هفته پس از اتمام برنامه تمرینی، در گروه تمرینات NASM، در شاخص­های جهش هشت لاتین و مقیاس توانایی مچ­پا و پا، اثر تمرینات در این افراد بر شاخص­های مذکور ماندگاری داشت و همچنین در گروه تمرینات ترکیبی در شاخص­های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و مقیاس توانایی مچ­پا، اثر تمرینات بر شاخص­های مذکور ماندگاری دارد. همچنین نتایج نشان داد تمرینات ترکیبی اثر بیشتری بر شاخص توانایی مچ­پا و پا، نسبت به تمرینات NASM دارد. نتیجه ­گیری انجام هشت هفته تمرینات ترکیبی (عصبی-عضلانی و ثبات مرکزی) سبب بهبود بیشتری نسبت به تمرینات NASM در عملکرد و کنترل پاسچر افراد مبتلا به بی­ثباتی مزمن مچ پا دارد