مقایسه استئوتومی والگوس با گوه باز پشت توبرکل و بالای توبرکل تی‌بیا در بیماران مبتلا به بدشکلی واروس زانو

پیش‌زمینه: با وجود آنکه روش‌های جراحی رایج برای درمان ژنوواروم و برقراری آناتومی صحیح در زانوی مبتلا می‌توانند اهداف درمانی را تأمین سازند ولی عوارض آن قابل توجه بوده و در بلند‌مدت مشکلات جدیدی را ایجاد می کنند. از جمله روش‌های جراحی جدید برای درمان اختلال واروس در مفصل زانو، جراحی استئوتومی گوه باز پشت توبرکل استخوان تی بیا (Retrotubercle Medial Opening Wedge High Tibial Osteotomy) است و هدف از انجام این مطالعه مقایسه نتایج دو روش جراحی ROWHTO و استئوتومی با گوه باز (Medial Opening Wedge Osteotomy) بود.مواد و روش‌ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی شاهد‌دار، ۷۲ بیمار مبتلا به اختلال واروس زانو که کاندید اصلاح ناهنجاری بودند و طی سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۸۷ به یک مرکز درمانی تهران مراجعه نمودند، به طور تصادفی در دو گروه جراحی RPWHTO (گروه مورد: ۳۴ نفر)  و گروه جراحی MOWO (گروه شاهد: ۳۸ نفر) قرار گرفتند. بیماران دو گروه از نظر سن و جنس همتا شدند. موقعیت کشکک نسبت به توبرکل تی‌بیا و شیب بالای تی‌بیا قبل و بعد از جراحی در دو گروه مقایسه شدند. پایایی معیارهای اندازه‌‌گیری در یک مشاهده‌گر و مشاهده‌گران مختلف  بررسی شد. میانگین زمان پیگیری ۱۳ ماه (۲۱-۱۰ ماه) بود.یافته‌ها: در گروه مورد، طول تاندون کشکک بعد از عمل جراحی تفاوت معنی داری نسبت به قبل از عمل نداشت (۰/۰۵<=p) در حالی که در گروه شاهد کاهش معنی‌داری دیده شد (۰/۰۵>p). شیب سطح مفصلی تی‌بیا بعد از عمل در گروه شاهد نسبت به قبل از عمل تفاوت معنی‌داری نشان ‌داد در حالی که در گروه مورد این تفاوت معنی‌داری نبود. پایایی معیارهای اندازه‌گیری یک مشاهده‌گر و مشاهده‌گران از دقت خوبی برخوردار بود.نتیجه‌گیری: در یک زانوی مبتلا به ژنوواروم که فقط اصلاح در پلان کرونال بدون سایر عوارض اعم از پایین کشیده شدن کشکک و تغییر در زاویه و شیب بالای تی‌بیا مدنظر است، استئوتومی گوه باز در پشت توبرکل روش مناسب‌تری میباشد.