مقایسه اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقاومت به انسولین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در رت های دیابتی

زمینه: هورمون­ های مرتبط با چاقی لپتین و آدیپونکتین به­ طور مستقل و مخالف هم با مقاومت به انسولین در ارتباط هستند. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر مقاومت به انسولین و نسبت آدیپونکتین به لپتین در رت­ های دیابتی انجام شد. مواد و روش ­ها: از میان 50 سر موش صحرایی نژاد ویستار، 10 سر به­ عنوان گروه سالم و باقی حیوانات­ از طریق تزریق استرپتوزوتوسین دیابتی شدند. رت­ های دیابتی به چهار گروه تقسیم شدند: شاهد، تمرین مقاومتی، تمرین استقامتی و تمرین ترکیبی. برنامه تمرین مقاومتی شامل 10 هفته بالا رفتن از نردبان بود (5 روز در هفته، 3 نوبت، 4 تکراری)، در حالی­ که تمرین استقامتی برای 10 هفته (5 نوبت در هفته دویدن روی تردمیل) انجام شد. گروه ترکیبی هر دو برنامه تمرین مقاومتی و استقامتی را انجام می­ دادند. نمونه­ های خونی برای ارزیابی سطوح لپتین، آدیپونکتین و مقاومت به انسولین گرفته شد. یافته­ ها: تمرین استقامتی، مقاومتی و ترکیبی به­طور معنی­داری موجب کاهش مقاومت به انسولین و گلوکز شد (0/05>P)، اگرچه تمرین ترکیبی اثر بیش­تری در کاهش مقاومت به انسولین داشت (0/05>P). در سطوح لپتین بین گروه­ها تفاوت معنی­داری وجود نداشت (0/05P). نتیجه­ گیری: تمرین ورزشی به طوری­ که در این مطالعه تعریف شده منجر به بهبود نسبت آدیپونکتین به لپتین می­ شود و تمرین ترکیبی اثر بیش ­تری بر کاهش شاخص مقاومت به انسولین در رت­ های دیابتی دارد.