مقایسه اثربخشی مداخله متمرکز بر تروما و آموزش مهارت‌های اجتماعی بر توانایی و مشکلات رفتاری دختران شاهد و ایثارگر

        هدف اصلی این پژوهش، مقایسه اثربخشی مداخله متمرکز بر تروما و آموزش مهارت‌های اجتماعی بر توانایی و مشکلات نوجوانان فرزندان نوجوان دختر (16-13 سال) شاهد و ایثارگر بود. 39 نفر از فرزندان جانبازان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه به روش تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند و در سه گروه 13 نفری (دو گروه آزمایش و یک گروه گواه) به صورت تصادفی قرار گرفتند. ابزار اندازه‌گیری پرسشنامه توانایی‌ها و مشکلات (SDQ گودمن، 2000) و پرسشنامه جمعیت‌شناختی بود. پس از اعمال مداخله پس آزمون و چهار ماه بعد پیگیری اجرا شد. نتایج حاکی از آن بود که تفاوت معنی‌داری در نمره کل (نمره کل توانایی و نمره کل مشکلات رفتاری ـ هیجانی) بین گروه‌های آزمایش متمرکز بر تروما و آموزش مهارت‌های اجتماعی در مقایسه با گروه گواه وجود داشت (F=4.29,P≤0.001). در زیر مقیاس‌های مشکلات بیش‌فعالی (M=3.15) و مشکلات سلوک (M=3.23)، اثربخشی مداخله متمرکز بر تروما از آموزش مهارت‌های اجتماعی مؤثرتر بود. در مرحله پیگیری، و در زمینه توانایی نوع‌دوستی، آموزش مهارت اجتماعی (M=9.53) بر مداخله متمرکز بر تروما (M=9.38) برتری داشت (01/0 >P ،F=6.98).در مجموع، این تحقیق استفاده از مداخله متمرکز بر تروما و مداخله آموزشی مهارت‌های اجتماعی را در جهت افزایش توانایی‌ها و کاهش مشکلات رفتاری در فرزندان شاهد و ایثارگر پیشنهاد می‌کند.