مقایسه اثربخشی روش گلینگهام-اورتون و روش تمرین و تکرار بر بهبود اختلال ویژه یادگیری نوشتن در دانش‌آموزان ابتدایی

 هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی دو روش گلینگهام-اورتون و تمرین و تکرار بر بهبود اختلال ویژه یادگیری نوشتن در دانش‌آموزان پایه سوم ابتدایی است. این پژوهش از نوع آزمایشی با گروه کنترل و انتساب تصادفی با پیش‌­آزمون و پس آزمون بود. جامعه موردمطالعه کلیه دانش‌آموزان پایه سوم ابتدایی دارای مشکلات ویژه یادگیری املای مراجعه‌­کننده به مرکز مشاوره و خدمات روان­شناختی استان کرمانشاه بوده که از میان آن­ها نمونه­‌ای شامل 45نفر (26 دختر و 19 پسر) به صورت نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شد و با انتساب تصادفی در سه گروه 15 نفری، دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه جایگزین شدند. ابزارهای ارزیابی شامل مقیاس تجدیدنظرشده هوشی وکسلر برای کودکان، فهرست وارسی تشخیصی مشکلات املا  DSM-IV-TR، آزمون املا، پرسشنامه بالینی، آزمون حافظه وکسلر، آزمون دیداری-حرکتی بندرگشتالت، بوده است. پس از اجرای پیش‌­­آزمون، هریک از گروه­های آزمایش 8 جلسه درمان (60 دقیقه­‌ای) دریافت کردند. نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی توکی نشان می‌دهد که روش چندحسی گلینگهام- اورتون موجب بهبود عملکرد دانش‌آموزان دارای اختلال ویژه یادگیری املا نسبت به گروه گواه و گروه تمرین و تکرار می‌شود (005/0p