مقایسه اثرات شدّت‌های مختلف دویدن بر غلظت‌های پلاسمایی گلوکز و انسولین در افرادی با دو رده چاقی

زمینه و هدف: با توجّه به رابطه بین چاقی و دیابت نوع دو و نبود اطّلاعات در خصوص ارزیابی واکنش‌های گلوکز و انسولین افراد چاق به شدّت‌های مختلف فعّالیّت ورزشی، تحقیق حاضر با طرح مقطعی اثرات فعّالیّت ورزشی متناوب با شدّت‌های مختلف را روی غلظت‌های گلوکز و انسولین در دانشجویان کم تحرّک مرد از دانشگاه صنعتی شریف با دو رده چاقی مورد آزمون قرار می‌دهد. مواد و روش‌ها: شش مرد چاق رده یک و پنچ مرد چاق رده دو با شدّت‌های فزاینده 50%، 60%، 70% و 80% حدّاکثر اکسیژن مصرفی به ترتیب به مدّت 10، 10، 5 و 2 دقیقه روی نوارگردان دویدند. نمونه‌های خون قبل و هنگام فعّالیّت ورزشی و در دقایق 30، 60 و 120 در دوره بازیافت جمع آوری شد. آزمون‌های تجزیه تحلیل واریانس دو عامله اندازه‌گیری‌های مکرر، تی مستقل و تی زوجی برای تعیین اختلافات درون‌گروهی و بین‌گروهی مورد استفاده قرار گرفتند. معنی‌داری آماری در سطح 5% پذیرفته شد. یافته‌ها: غلظت پلاسمایی گلوکز دو گروه نسبت به مقادیر استراحتی، تا 70% بدون تغییر و در 80% افزایش یافت. ولی، تفاوت معنی‌داری در دوره بازیافت مشاهده نشد. غلطت پلاسمایی انسولین دو گروه تا قبل از 60% کاهش و بعد از آن افزایش یافت و در 80% با مقادیر استراحتی اختلاف معنی-داری داشت؛ که فقط تا نیم ساعت بعد از قطع فعّالیّت ورزشی معنی‌دار ماند. بحث و نتیجه‌گیری: با توجّه به اثرات یکسان دویدن با شدّت 80% حدّاکثر اکسیژن مصرفی در افزایش غلظت‌های پلاسمایی گلوکز و انسولین در هر دو رده چاقی، انجام تحقیقی روی بیماران دیابتی نوع دوم می‌تواند به یافتن راه‌کاری مناسب برای پیشگیری و درمان مؤثّرتر کمک نماید.