مروری بر نظریات و رویکردهای مانوئل پالرم

معماران به معماری به عنوان شی و به منظر به عنوان زمینه می‌نگرد که صرفاً شی روی آن قرار می‌گیرد و کارکردی جز پس زمینه بودن ندارد می‌نگرند و در فرایند ساخت و ساز جایی که معماری تمام می‌شود را شروع منظر می‌دانند. برخلاف اکثر هنرها که شاهد دور شدن از جسمیت هستیم، در معماری شی‌گرایی را می‌بینیم. امروز این نوع نگرش در حال تغییر است و توجه به ارجحیت فضا و مکان بر توده منجر شده است تا بسیاری از معماران به منظر و رویکرد منظرین روی آورند. منظر به ایده‌های مرتبط به فضا نظم می‌دهد. در این میان مانوئل پالرم، معمار و نظریه‌پردازی است که در گستره فراتر از معماری ساختمان، با تآکید بر ساخت منظر، پیچیدگی‌های دنیای امروز را تعریف می‌کند. وی در بستر منظر برای معماری معنا قایل است و در منظر نه به دنبال کالبد، بلکه ارتباط آن با انسان است. پالرم تعریف جدیدی از فضا و مفهوم آن ارایه می‌کند و از آن به عنوان پیامد تحولات خاص یاد کرده که نیاز به ابزارهای ویژه تجزیه تحلیل‌ و چارچوب‌های ادراکی جدید دارد و پارامترهای جدیدی را فراتر از پارامترهای اقلیدوسی و دکارتی برای فهم آن بیان می‌کند.  وی تجربیات متفاوتی در زمینه‌های معماری، برنامه‌ریزی شهری، منطقه‌ای و منظر داشته و بر موضوع ساخت منظر به عنوان سنتزی از اقدامات مجزای حفاظت و دگرگونی سرزمینی تمرکز کرده است. اکثر کارهای مطالعاتی و اجرایی او در جزایر قناری است. وی معتقد است پیچیدگی‌های اجتماعی، انسان‌شناختی، فرهنگی و طبیعی خاصی در این جزایر نهفته که فعالیت در آن را برای او جذاب می‌سازد. نتیجه تمرکز او بر چیزی که او "پدیده فرهنگی" این جزایر می‌داند، وی را به دستاوردهای متفاوتی قیاس با سایر نظریه‌پردازان رسانده است. سکوت و بعد از سکوت، عدم قطعیت، فضا، رابطه دوسویه انسان و طبیعت مهمترین رویکردها و دیدگاه‌های پالرم هستند که در این پژوهش به آنها پرداخته شده است.