مدل‌سازی ساختاری عوامل مؤثر بر جذب گردشگران به پدیده‌های گردشگری مصنوعی (مورد مطالعه: پارک و دریاچة چیتگر تهران)

انسان شهرنشین، با زندگی روزمره در فضایی که خود ساخته، فرصت گذران اوقات فراغت و گردش در طبیعت را از دست داده و در اندک فرصت‌ پیشِ رو، محدودیت‌های مسافت و زمان کمتر مجال گردش در دل طبیعت را به او داده است. این مسئله در کلان‌شهرها ازجمله تهران بحرانی‌تر است؛ چراکه فضاهای طبیعی گردشگری و گذران اوقات فراغت اطراف شهر، دست‌خوش رقابت گروه‌های متعدد اقتصادی شده و تنگناهای بسیاری در این عرصه به‌وجود آمده است. پارک و دریاچة چیتگر (خلیج فارس)، در حاشیة بافت شهر تهران، فرصت ارزنده‌ای برای شهروندان و گردشگران به‌وجود آورده تا اوقات فراغت خود را، در فضای شبه‌طبیعی، سپری کنند. امّا، به دلایل بسیاری، این مجموعه نتوانسته از تمام ظرفیت‌های خود برای جذب بازدیدکننده و گردشگر بهره ببرد. هدف پژوهش حاضر مدل‌سازی ساختاری عوامل مؤثر بر کشش گردشگران به جاذبة مصنوعی مذکور است. در این پژوهش، که ماهیتی کاربردی دارد، با روش تحلیلی‌ـ‌توصیفی و با ابزار پرسش‌نامة محقق‌ساخته، تأثیر عوامل گوناگون اقتصادی، اجتماعی، دسترسی و کیفیت محیطی بر بهبود و گسترش گردشگری پارک و دریاچة چیتگر بررسی می‌شود. حجم نمونة پژوهش، با بهره‌گیری از فرمول کوکران، 185 پرسش‌نامه محاسبه شد و برای استنباط‌های علمی مدل‌سازی معادلات ساختاری، آزمون T و ضریب همبستگی اسپیرمن به‌کار گرفته شد. نتیجة پژوهش حاکی از آن است که عوامل اجتماعی، با ضریب رگرسیونی 93/0 وp–value  برابر 002/0، بیشترین اثر را بر جذب گردشگران و بازدیدکنندگان از این جاذبه دارد.