«فرّه ایزدی» و «عنایت الهی» درجهان‌بینی اسطوره‌ای و عرفانی با تأکید بر شاهنامه فردوسی و مثنوی مولوی

فرّه ایزدی(اهورایی) و عنایت الهی دو مقوله اسطوره­ای و عرفانی؛ امّا با یک مفهوم، منشأ و درون­مایه هستند. «فرّ» حقیقتی آسمانی و کیفیتی معنوی است که در باور ایرانیان باستان آفریده اهورامزداست و نیز «عنایت» توجّه حضرت احدیّت به سالک و عارف کامل است. برخورداران از فرّه ایزدی و عنایت ازلی از نوعی حمایت و الهام غیبی بهره دارند که بدان شایستگی سروری و ولایت می­یابند. این دو موهبت اهورایی و الهی یک لطیفه معنوی هستند که فطرت پاکان مجذوب آن است. این مقاله مفهوم فرّه و عنایت را در جهان­بینی اساطیری و عرفانی به روش توصیفی و تحلیلی با  تکیه بر شاهنامه و مثنوی معنوی بررسی و پیشینه تاریخی، مبانی فکری، ویژگی­ها، وجه ارتباط و تأثیرگذاری مشترک آن­ها را تحلیل کرده است.