عملکرد کایتوزان و پلی‌آمید اپی‌کلروهیدرین (PAE) بر مقاومت تَر و جذب آب خمیرکاغذ جوهرزدایی‌شده

کاربرد روزافزون کاغذهای بهداشتی و بازار رقابتی آن به‌ویژه از منظر جذب آب و مقاومت تَر، حائز اهمیت بوده و کاربرد افزودنی‌های شیمیایی مورد نیاز به‌ویژه با منشأ زیستی برای تأمین ویژگی‌ها رو به گسترش است که هدف این پژوهش نیز به‌شمار می‌رود. مقایسة تأثیر زیست‌بسپار کایتوزان با مادة متداول مصنوعی پلی‌آمید اپی‌کلروهیدرین (PAE) بر مقاومت‌های خشک و تَر، سفیدی، براقیت و جذب آب کاغذهای تولیدی؛ در سطوح افزودن 0/5، 0/75 و 1 درصد به خمیرکاغذ جوهرزدایی‌شده از کاغذهای باطلة مخلوط اداری صورت گرفت. تصاویر SEM، نشست افزودنی‌ها و برتری حضور رشته‌های کایتوزان نسبت به PAE را تأیید کرد. برتری مقاومت‌های کششی و ترکیدن خشک و کششی تَر، کاهش مقدار و سرعت جذب آب در تیمارهای کایتوزان مشخص شده که اغلب ناشی از اتصالات عرضی به‌وجودآمده بین اجزا به‌هنگام خشک شدن است؛ چراکه شباهت ساختاری زیاد کایتوزان با سلولز و نیز گروه‌های عاملی آمینی و هیدروکسیلی فراوان آن، سبب افزایش اتصالات و از طرفی کاهش موقعیت‌های جذب آب می‌شود. همچنین درگیر شدن گسترده اجزا در پیوندیابی، سبب کاهش انعطاف‌پذیری و افزایش سفتی خمشی شده که البته در کمترین مقدار کاربرد (0/5 درصد)، سفتی کایتوزان از PAE کمتر بود. علی‌رغم ایجاد روند کاهشی، سفیدی (111 درصد) و براقیت (86 درصد) کاغذ آزمایشگاهی در کاربرد کایتوزان، تغییرات ملموسی نداشتند. به‌طور کلی، جایگزینی 0/5 درصد کایتوزان با 1 درصد PAE، علاوه‌بر تأمین ویژگی‌های مقاومتی بیشتر، از کمترین کاهش مقدار جذب آب (حدود 10 درصد) و ویژگی‌های نوری برخوردار شد و انعطاف‌پذیری بیشتری را نیز برای کاغذ به‌همراه داشت. بهبود مقاومت تَر شبکه الیاف، ممکن است سبب بهبود قابلیت گذر در ماشین کاغذ شود.