ضرورت انجام اکوکاردیوگرافی در ارزیابی نوزادان مبتلا به دیسترس تنفسی بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان

مقدمه: دیسترس تنفسی شایع ترین علت بستری نوزادان در بخش مراقبت های ویژه نوزادان می­باشد. افتراق سریع بین علل قلبی و غیر قلبی می­تواند سیر درمان و نتایج حاصل از آن را در نوزادان بستری تحت تاثیر قرار دهد. هدف از این مطالعه بررسی ضرورت انجام اکوکاردیوگرافی در ارزیابی نوزادان مبتلا به دیسترس تنفسی بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان می­باشد روش کار: مطالعه به صورت گذشته نگر بر روی پرونده 349 نوزاد مبتلا به دیسترس تنفسی بستری در بخش مراقبت های ویژه نوزادان بیمارستان­های ایزدی و حضرت معصومه شهر قم در سال 93، انجام شد. اطلاعات مورد نیاز از پرونده استخراج و توسط نرم افزار SPSS و آزمون های کای دو و تی تست تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: در 15% موارد، علت دیسترس تنفسی خارج ریوی و شایع ترین آن سپسیس بود. در مجموع 3/55% نوزادان اکوکاردیوگرافی شده بودند. از بین علل قلبی شایع ترین آنها به ترتیب: باز ماندن مجرای شریانی بزرگ و خیلی بزرگ (3/27%)، نقص دیواره بین بطنی بزرگ (7/22 %) و جابجایی عروق بزرگ (2/18 %) بود. توزیع جنس، نوع زایمان، فصل، مدت زمان بستری و آپگار دقیقه پنجم در بین علل قلبی و غیر قلبی اختلاف معنی داری نداشت. اما در نوزادان با علل قلبی سن هنگام بستری و سن حاملگی به طور معنی داری بیشتر بود. نتیجه گیری: به نظر می رسد جهت تصمیم گیری برای انجام اکوکاردیوگرافی علاوه بر معیارهای دیسترس تنفسی طول کشیده و وجود سوفل، بهتر است ترم بودن نوزاد و سن نیز در نظر گرفته شود.