شناسایی مؤلفه‌های مرجعیت علمی در آموزش عالی ایران با رویکرد داده‌بنیاد

این پژوهش با هدف شناسایی مؤلفه‌هایمرجعیت علمی در آموزش عالی ایران انجام شده است. روش: روش تحقیق به لحاظ هدف، کابردی و از نظر گردآوری داده‌ها، کیفی است که به طور خاص از راهبرد نظریۀ برخاسته از داده‌ها استفاده شده است. جامعۀ آماری شامل تمامی خبرگان و متخصصان حوزۀ منابع انسانی بود که با استفاده از روش نمونه‌گیری گلوله برفی، تعداد 15 نفر انتخاب و مصاحبه‌های عمیق با آنها انجام و تا حد امکان موضوع اتکاپذیری پژوهش رعایت شد. یافته‌ها: نتایج نشان‌دهندۀ مناسب بودن مراحل پژوهش کیفی است. مطابق رویکرد سیستماتیک اشتروس و کوربین و پس از طی شدن مراحل کدگذاری باز، محوری و گزینشی، شش مؤلفة اصلی شامل عوامل انگیزاننده، عوامل اقتضایی، عوامل راهبردی، عوامل ساختاری، پیامدها و پدیدة محوری، شناسایی و در مراحل نهایی، مؤلفه‌های شناسایی‌شده به همراه مشخصه‌های آنها در قالب مدل سیستماتیک اشتروس ارائه شد. نتیجه‌گیری: مرجعیت عملی به عنوان پدیدة محوری شامل اخلاق‌گرایی، سلامت روحی و روانی، مهارت، نگرش، انگیزش درونی و خلاقیت فردی است و برای ایجاد آن بایستی عوامل علّی اثرگذار(عوامل انگیزاننده) بر مرجعیت علمی شامل نظام انگیزش و پاداش، شایسته‌سالاری و فضای آزاد‌اندیشی را مورد توجه قرار داد.