سازمان‌های مردم نهاد و مدیریت مشارکت محور: با تاکید بر ارائه مدلی غیر بوروکراتیک برای مدیریت مالی و جغرافیایی بحران های زیست محیطی کلانشهرهای ایران

یکی از آسیب­های کلان و ساختاری مدیریت به ویژه در مسائل محیط زیستی بوروکراسی است که این مسئله در مواقع بحران‌های زیست محیطی باعث عدم ابتکار عمل و واکنش بهنگام از ناحیه مدیریت کلاً کشور شده است. به نوعی می‌توان گفت که این مسئله سابقه‌ای جهانی دارد و راه‌حل‌های متعددی نیز برایان ارائه شده است که یکی از ابتکارات بسیار کارآمد در این زمینه سازمان‌های مردم نهاد هستند. هدف این مقاله بررسی و تحلیل بررسی نقش سازمان‌های مردم نهاد در فراهم آوردن زمینه‌های مشارکت مردم به دور از گیر و دارهای بوروکراسی اداری به منظور مدیریت مالی و جغرافیایی بحران‌های زیست محیطی کلان‌شهرهای ایران است. سؤال اصلی مقاله این است که با توجه به ناکارآمدی مدیریت بوروکراتیک در مواجهه با بحران‌های زیست محیطی در کلان‌شهرهای ایران سازمان‌های مردم نهاد چگونه می‌توانند با به وجود آوردن مدیریت مشارکت محور ابعاد مالی و جغرافیایی بحران‌های زیست محیطی کلان‌شهرهای کشور را مدیریت نمایند؟ علاوه بر این سؤال اصلی سؤالات فرعی دیگری نیز در این مقاله مطرح می‌شود از جمله این که مدیریت مشارکت محور دارای چه تاریخچه‌ای است و این که چه نظریاتی در این رابطه ارائه شده است. یافته‌های این مقاله نشان می‌دهد که کلان‌شهرهای ایران با بحران‌های زیست محیطی مختلفی مانند آلودگی هوا، تخریب پوش گیاهی و جنگلی، خشک‌سالی و ... مواجه‌اند که سازوکارهای دولتی مرسوم نه تنها در مدیریت آن‌ها موفق نبوده‌اند بلکه به دلیل الزامات توسعه و پیشرفت و ... بعضاً باعث تشدید آن‌ها نیز شده‌اند. فرضیه پژوهش این است که سازمان‌های مردم نهاد می‌توانند در مقابل محدودیت ای مالی و بودجه‌ای و ساختار پیچیده و کند بوروکراسی دولتی مدلی مشارکتی از مدیریت را برای مدیریت مالی و جغرافیایی بحران­های زیست محیطی کلان­شهرهای ایران فراهم آورند. با توجه به این مقدمه در این مقاله تلاش خواهد شد با استفاده از روش تحقیق کیفی و با بهره‌گیری از منابع کتابخانه‌ای و مقالات علمی و پژوهشی به تحلیل و تبیین نقش سازمان‌های مردم نهاد در فراهم آوردن زمینه‌های مشارکت مردم به دور از گیر و دارهای بوروکراسی اداری برای مدیریت مالی و جغرافیایی بحران‌های زیست محیطی کلان‌شهرهای ایران خواهد پرداخت.