سازماندهی حسی تعادل پوسچرال در کودک مبتلا به سندرم ژوبرت: یک گزارش موردی

هدف: در سندرم ژوبرت به دلیل نقص Vermis مخچه، علائمی ‌مانند‌ پایین بودن تون عضلانی و ناهماهنگی در حرکات عضلات باعث مشکل تعادلی شدید می ‌شوند و این می ‌تواند مانع دستیابی به سایر اهداف عملکردی باشد؛ از این رو یکی از اهداف مهم توانبخشی در این افراد، بهبود تعادل است. در این مطالعه، تأثیر مداخله‌ چندحسی تعادل در یک کودک مبتلا به سندرم ژوبرت بررسی گردید. گزارش مورد: نمونه مورد بررسی یک دختر 6 ساله مبتلا به سندرم ژوبرت است. در این مطالعه، برنامه تقویت سازماندهی حسی تعادل با تیلت‌برد الکتریکی در قالب 16 جلسه 40-30 دقیقه ‌ای اجرا شد. ارزیابی در جلسات اول، چهارم، هشتم، دوازدهم و شانزدهم از طریق «مقیاس تعادل کودکان» (Pediatric Balance Scale; PBS) و «آزمون بالینی تعامل حسی برای تعادل» (Clinical Test of Sensory Interaction for Balance; CTSIB) انجام شد. بر اساس این ارزیابی ‌ها، زمان حفظ تعادل ایستاده روی سطح سفت/چشم باز، سطح سفت/چشم بسته، سطح فوم/چشم باز و سطح فوم/چشم بسته، به ترتیب از 5/6 ثانیه به بیش از 5 دقیقه، از 3/5 به 12 ثانیه، از 0 به 12 ثانیه و از 0 به 5 ثانیه رسید. همچنین نمره PBS از 50 درصد نمره کل آزمون به 84 درصد آن رسید. نتیجه‌گیری: برنامه درمانی سازماندهی حسی تعادل می ‌تواند نقش مؤثری در بهبود تعادل پوسچرال کودک با نقص نورولوژیک داشته باشد. حفظ پوسچر بر روی سطح بی‌ثبات/چشم بسته که درون‌داد بینایی وجود نداشته و درون‌داد سوماتوسنسوری مخدوش است، سخت ‌ترین حالت برای پردازش اطلاعات حسی در تعادل پوسچرال کودک است. در کودکان با سندرم ژوبرت، به علت نقایص بینایی لازم است در طراحی مداخله حس بینایی برای تقویت تعادل، دقت بیشتر و درجه ‌بندی ظریف ‌تری اعمال گردد تا توانایی پردازش درون ‌دادهای بینایی توسط سیستم عصبی تسهیل گردد.