رابطه جامعه‌پذیری و ‌تعهدسازمانی در میان کارکنان دو سازمان داوطلبان و جوانان جمعیت هلال‌‌احمر

 مقدمه: جامعه‌پذیری سازمانی از عوامل بسترساز انطباق کارکنان جدیدالورود با سازمان است. عدم احساس تعلق کارکنان به سازمان و دقت ناکافی در انجام وظایف از معضلات بزرگ دستگاه‌های اجرایی است. مقاله حاضر با هدف کلی بررسی رابطه جامعه‌پذیری و تعهد سازمانی در کارکنان سازمان‌های داوطلبان و جوانان جمعیت هلال‌‌احمر به منظور ارتقای هریک از آنها صورت‌بندی شده است. روش‌ها: در این مطالعه، جامعه آماری کارکنان سازمان‌های داوطلبان و جوانان (225 نفر)، نمونه‌ای با حجم 134 نفر بر اساس جدول مورگان به صورت تصادفی طبقه‌ای انتخاب گردید. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه استاندارد تعهد سازمانی «آلن و می‌یر» و جامعه‌پذیری سازمانی جونز بود. ضریب پایایی پرسشنامه جامعه‌پذیری با 45 گویه، از طریق محاسبه آلفای کرونباخ، عدد 69/0 به دست آمد که با حذف برخی گویه‌ها، پرسشنامه 34 گویه‌ای با آلفای کرونباخ 82/0 حاصل شد. آلفای کرونباخ برای پرسشنامه تعهد سازمانی 78/0 محاسبه گردید. به منظور بررسی روایی ابزار پرسشنامه‌ها، از نظر سه متخصص منابع انسانی بهره‌گیری شد. با استفاده از میانگین فرضی در آزمون t تک نمونه‌ای، محدوده نظرات کارکنان مشخص گردید و با ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی رابطه بین متغیرها بررسی شد. یافته‌ها: یافته‌ها بیانگر این بود که بین جامعه‌پذیری و تعهد سازمانی به‌ صورت کل در نمونه مورد مطالعه رابطه‌ای وجود ندارد. بین مؤلفه تعهد مستمر و جامعه‌پذیری با ضریب همبستگی 209/0 رابطه در سطح معناداری 05/0 وجود دارد (016/0=sig)؛ جهت این رابطه مثبت و شدت آن ضعیف است. مقدار ضریب تعیین برابر با 156/0 بیانگر این است که متغیر مستقل جامعه‌پذیری توانسته 6/15 درصد از تغییرات متغیر وابسته تعهد مستمر را تبیین کند. نتیجه‌گیری: در نمونه مورد مطالعه، بین جامعه‌پذیری و تعهد سازمانی رابطه‌ای وجود ندارد. بین جامعه‌پذیری و تعهد مستمر رابطه‌ای ضعیف وجود دارد. بین جامعه‌پذیری و تعهد عاطفی و نیز بین جامعه‌پذیری و تعهد هنجاری در نمونه مورد مطالعه رابطه‌ای وجود ندارد.