رابطه بین خود‌انضباطی و سطوح آن با بهره‌وری منابع انسانی در صنعت خودرو سازی

خود انضباطی هدف نهایی سازگاری با سیستم اجتماعی است. فرد خود انضباط، فردی است که بتواند درباره اعمال خود قضاوت کند که چه عملی درست و چه عملی نادرست است و سپس رفتار مناسب را اتخاذ کند. این پژوهش به‌منظور بررسی رابطه بین خود‌انضباطی و سطوح آن با بهره‌وری کارکنان تولیدی در بخش صنعت انجام شد. پژوهش حاضر، رویدادی از نوع همبستگی است. نمونه آماری 150 نفر از کارکنان بخش تولیدی بودند که به‌طور تصادفی انتخاب شدند. شرکت کنندگان به پرسشنامه‌های خودانضباطی و بهره‌وری پاسخ ‌دادند. ضرایب پایایی برای پرسشنامه خودانضباطی زندکریمی و پرسشنامه بهره‌وری رضاییان معنادار بود. بر اساس یافته‌ها همبستگی بین خودانضباطی و بهره‌وری معنادار بود. همبستگی بین مؤلّفه‌های خود‌انضباطی و بهره‌وری نیز معنا‌دار بودند. نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که بعد از هفت گام، متغیر خود‌انضباطی و سطوح آن 63 درصد از واریانس بهره‌وری را تبیین می‌کنند. با توجه به یافته‌های پژوهش، خود‌انضباطی و سطوح آن اثر پیش‌بینی کنندگی بالایی بر بهره‌وری دارند و می‌توان در سازمان‌ها، به آن‌ها به‌عنوان یکی از عوامل مهم در تبیین تغییرات بهره‌وری توجه کرد.