رابطة موسیقی رمانتیک و ایدة منطق از دیدگاه هگل

بحث دربارة هنر رمانتیک نزد فیلسوفان بسیار چالش برانگیز بوده است. هگل به عنوان فیلسوف و متفکر ایدئالیسم آلمانی از زمانی که با رهیافت خاص خود به تحلیل هنر رمانتیک پرداخت تاکنون همواره نکته گیری های ژرفش، اندیشمندان پس از او را به تأمل واداشته است. هگل به‌واسطة کتاب «پدیدارشناسی روح» و «علم منطق» مشهور شده است، و متن مستقلی در مورد زیبایی‌شناسی به طبع نیاورده است، اما این به این معنا نیست، که او در چارچوب نظام فکری اش به هنر و زیبایی بی توجه بوده است. درواقع نظریة زیبایی شناسی هگل از قلب نظام فلسفی‌اش ناشی‌ می-شود. مسئله اصلی هگل رابطة نامتناهی و متناهی است. روش هگل برای حل این مسئله روش دیالکتیک است. این روش خصوصیاتی دارد. از جمله اینکه دینامیک و پویا است. به نظر او در کل عالم حیات این روش برقرار است. از دید هگل این پویایی در یکی از شاخه‌های هنر رمانتیک یعنی موسیقی دیده می شود. موسیقی هم مانند ایدة منطق هگل انتزاعی است. یکی از راه‌هایی که هگل سعی می کند حرکت اندیشة موجود در منطق را شرح دهد بهره‌گیری از مثال موسیقی است، زیرا واجد آن ویژگی است که هگل می خواهد. این مقاله اشاراتی است به رابطه ای که بین موسیقی و ایدة منطق وجود دارد. نگارنده در این پژوهش سعی دارد با روش توصیفی- تحلیلی به این رابطه بپردازد.