حمایت اجتماعی و ارتباط آن با امید در مادران کودکان مبتلا به لوسمی

زمینه و هدف: امروزه، بیماری لوسمی(leukemia) شایعترین نئوپلاسم دوران کودکی از یک بیماری کشنده به یک بیماری مزمن تبدیل شده است. لذا تمرکز بر مشکلات ناشی از درمان طولانی‌مدت در خانواده بخصوص مادران که مراقب اصلی کودک هستند، افزایش یافته است. حمایت اجتماعی و امید در توانایی مادران جهت اداره و مواجهه با تجربه بیماری و سازگاری با تنش موجود نقش مهمی را بازی می‌کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی ارتباط حمایت اجتماعی و امید در مادران کودکان مبتلا به لوسمی می‌باشد. روش بررسی: در این مطالعه توصیفی، تحلیلی 150 نفر بطور مستمر از میان مادران مراجعه‌کننده به مرکز خون مرکز آموزشی درمانی حضرت علی اصغر (ع) تهران، در مدت 3 ماه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه‌های حمایت اجتماعی نورتوس (Northouse) و امید میلر (Miller hope scale) بود. برای تجزیه و تحلیل داده‌‌ها از آزمون کای اسکوئر، تی مستقل و آنالیز واریانس یک طرفه استفاده شد. یافته‌ها:میانگیر سنی مادران شرکت کننده 36/33 سال و 3/97%آنان متأهل بودند. حدود 7/50% مادران مورد مطالعه از حمایت اجتماعی بالا و 3/45% آنها از امید بالا برخوردار بودند و بین میزان حمایت اجتماعی دریافت شده و میزان امید، همبستگی مثبت معنی‌دار (05/0P< و 443%=r) وجود داشت. نتیجه‌گیری: بر مبنای یافته‌های پژوهش و ارتباط حمایت اجتماعی با امید و با توجه به اهمیت این متغیرها در مادران، بعنوان مهمترین گروه مراقبت‌دهنده به کودک مبتلا به لوسمی، برنامه‌ریزی در جهت آموزش و افزایش میزان حمایت اجتماعی و امید در این زنان ضروری بوده که نهایتاً می تواند بر کیفیت مراقبت از کودکان مبتلا به لوسمی موثر واقع شود.