جشن عروسی و آداب آن در اشعار فارسی با تکیه بر منظومه ویس و رامین

در این مقاله سعی شده است با بررسی دواوین شعر، به‌ویژه منظومۀ ویس و رامین، سروده فخرالدین اسعد گرگانی، آداب و رسوم ایرانی به هنگام جشن عروسی به نمایش گذاشته شود؛ آدابی که بسیاری از آنها هنوز هم در جامعه ایرانی رایج است و تغییر مذهب ایرانیان نیز تأثیری در دگرگونی یا حذف آن نداشته است، بلکه در برخی موارد احکام اسلام مهر تأییدی بر ادامه آن آداب است. جشن در ایران به دو نوع تقسیم می‌شود که عبارت است از: 1- جشن‌های اختصاصی که در زمان خاصی برگزار می‌شد؛ از جمله نوروز و مهرگان و سده و ... 2- جشن‌های عمومی که وابستگی به زمان خاصی نداشت؛ از جمله جشن به تخت نشستن پادشاه، تولد فرزند، ختنه‌سوران و نیز جشن فرخنده ازدواج. هر یک از این جشن‌ها با آداب و رسوم خاصی برپا می‌شد که برخی از این رسوم فراموش شده، برخی هنوز پابرجاست و برخی نیز تغییر شکل داده و به نوعی دیگر شاهد آن‌ایم. مهم‌ترین آداب و رسوم جشن عروسی که در اشعار شاعران فارسی‌گوی بدان اشاره شده عبارت‌است از: گرفتن مهریه و شیربها از داماد، برپایی جشن و سور دادن، آرایش عروس و... از میان شاعران فخرالدین اسعد گرگانی بیشتر از دیگران، به آداب و رسوم ایرانیان در جشن عروسی پرداخته است؛ زیرا موضوع کتاب او داستان عروسی ویس، شاهزاده ایرانی، با موبد و پس از آن با رامین است.