تظاهرات آسیب­شناسی نمونه ترابکولکتومی و نتایج عمل در بیماران مبتلا به گلوکوم مزمن اولیه

هدف: تعیین تظاهرات آسیب­شناسی نمونه­های برداشته‌شده حین عمل ترابکولکتومی و نیز ارزیابی نتایج عمل مذکور در بیماران مبتلا به گلوکوم مزمن اولیه و یافتن هرگونه همراهی احتمالی بین تظاهرات آسیب­شناسی با موفقیت یا شکست عمل جراحی. روش پژوهش: در این مجموعه موارد مداخله‌ای، چشم­های مبتلا به گلوکوم مزمن اولیه که بین سال‌های 85-1383 مراجعه کرده بودند؛ تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفتند و به مدت 6 ماه بعد از عمل جراحی پی­گیری شدند. نمونه­های ترابکولکتومی در همه موارد از نظر آسیب‌شناسی بررسی شدند و نتایج بالینی عمل جراحی در هر چشم مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته­ها: در مجموع 30 چشم از 28 بیمار مبتلا به گلوکوم مزمن اولیه با میانگین سنی 59 سال (محدوده سنی 20 تا 90 سال) شامل 18 مرد (3/64 درصد) و 10 زن (7/35 درصد) تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفتند. گلوکوم در 17 بیمار (7/60 درصد) از نظر بالینی زاویه‌باز و در 11 بیمار (3/39 درصد) زاویه‌بسته بود. جراحی در 16 چشم (3/53 درصد) به صورت فورنیکس- بیس (fornix-based) و در 14 چشم (7/46 درصد) به روش لیمبال- بیس (limbal-based) انجام شد. عمل جراحی در 26 مورد (7/86 درصد) موفق (فشار داخل چشمی کم‌تر از mmHg 21 بدون دارو) و در 4 مورد (3/13 درصد) ناموفق (عدم کنترل فشار داخل چشمی با جراحی) بود. نمونه­­های ترابکولکتومی در موارد موفق از نظر جراحی، در 15 مورد (7/57 درصد) حاوی شبکه تورینه، در 6 مورد (1/23 درصد) فقط شامل صلبیه و در 5 مورد (2/19 درصد) فقط حاوی بافت قرنیه بودند. موارد ناموفق در 3 مورد (معادل 75 درصد) حاوی شبکه تورینه و در یک مورد (معادل 25 درصد) فقط حاوی صلبیه بودند. در 7 مورد (9/26 درصد) از موارد موفق، نمونه­های ترابکولکتومی حاوی هر 3 بخش قرنیه، شبکه تورینه و صلبیه بودند که این امر در هیچ یک از موارد ناموفق دیده نشد. نتیجه­گیری: محل و نوع بافت برداشته‌شده در عمل ترابکولکتومی متغیر است و به نظر می‌رسد که بر میزان موفقیت عمل جراحی تاثیر قابل توجهی می­گذارد به طوری که هرچه بافت ترابکولکتومی قدام به خار صلبیه‌ای (scleral spur) باشد؛ موفقیت عمل جراحی بیش‌تر خواهد بود. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1387؛ دوره 13، شماره 3: 346-341.