تحولات سیاسی ـ اجتماعی جهان اسلام در سده‌های سیزدهم و چهاردهم هجری و تاثیرآن بر شکل‌گیری رویکردهای نوین به تفسیرقرآن

در این مقاله با بررسی تاریخی، به روش مطالعه تطبیقی خُردِ متوازن[1]،روش بهره گیری مفسِّران مسلمان از تفسیر قرآن به قرآن، که منبعث از جریان منطقی وحی، روشنگری درونی قرآن، قطعیت و صحت متن و تقدم متن بر دانش یا موضع مفسِّر بوده و تفسیرگری در آن فرآیند فهمی جامع از متن دانسته شده، به بررسی تحّول این رویکرد تفسیری در سده چهاردهم هجری پرداخته و روشن خواهد کرد که چگونه این رویکرد تفسیری و مفسِّران طرفدار آن، چون علّامه سید محمّد حسین طباطبایی در "المیزان فی تفسیرالقرآن" و الشیخ محمد الأمین الشنقیطی در "أضواء البیان فی إیضاح القرآن بالقرآن"، متن گرا بوده و ضرورت های فکری ـ اجتماعی عصر، آنان را به این رویکرد متوجه ساخته است.     [1]. Symmetrical Micro-comparison