تحلیل بیومکانیکی اثر درگیری شناختی و نوع سطح اتکاء بر پایداری ایستادن

تعادل یک جزء حیاتی در بسیاری از فعالیت‌های روزمره مانند حرکت است. ایستادن بر روی صفحه‌ی ناپایدار به تلاش مستمر سیستم عصبی-اسکلتی نیازمند است. درگیری شناختی و اغتشاش سطح اتکاء در ایستادن از عوامل مؤثر بر از دست رفتن تعادل هستند. هدف این مطالعه بررسی توانایی تأمین پایداری افراد در حین ایستادن در سطوح مختلف فیزیکی و شناختی است. برای این منظور، دوازده زن جوان سالم برای شرکت در شش حالت از آزمون (سه حالت سطح اتکاء در دو حالت درگیری شناختی) شرکت کردند. سه حالت سطح اتکاء عبارت از ایستادن روی سطح صاف زمین، ایستادن روی یک صفحه ی ناپایدار با حمایت فنر و ایستادن روی یک صفحه ی ناپایدار بدون حمایت فنر هستند. درگیری شناختی نیز در دو سطح با حضور سؤال توجه پایدار و بدون آن توسط نمایش بر روی پرده و پاسخ دهی با کلیدهای بله/خیر بودند. از روش تحلیل حرکت به وسیله-ی یک دوربین سرعت بالا و نشانگرهای فعال در صفحه‌ی سهمی برای اندازه‌گیری زوایای مفصلی استفاده شد. برای بررسی کمی پایداری، معیارهای خطی‌ای همچون طول مسیر و جذر میانگین مربعی و معیارهای غیرخطی‌ای مانند بی‌نظمی تقریبی و بعد فراکتالی محاسبه شدند. نتایج نشان دادند که در بررسی سازوکار مفاصل، مچ پا در سطحی بالاتر از دو مفصل زانو و ران به تأمین پایداری اقدام می‌نماید. تنها بی‌نظمی تقریبی به تفاوت معنی‌داری بین سطوح مختلف دشواری فیزیکی منتهی شده است. همچنین همکاری بین مفاصل در دشواری متوسط سطح اتکاء (صفحه‌ی ناپایدار با حمایت فنر) پدیدارتر بود. عدم تطابق میزان دشواری بین آزمون‌های فیزیکی و شناختی منجر به کمرنگ شدن نقش سؤال‌های شناختی در این آزمایش شده است. از این جهت، برای بروز اثر درگیری شناختی در ایستادن، باید بین دشواری وظیفه‌ی فیزیکی و شناختی تناسبی برقرار باشد.