تجزیه و تحلیل ساختار اشتغال در بخش‌های عمده‌ی اقتصادی مناطق شهری ایران در طی دوره‌ی (1372-1382) (رهیافت تغییر سهم “Shift-Shore Method” و شاخص LQ “Location Quatient”)

مسأله‌ی اشتغال و به طور کلی نیروی انسانی در مسائل اقتصادی جایگاه ویژ‌ه‌ای دارد. در اقتصاد ایران، اشتغال از دغدغه‌‌های اصلی سیاست‌گذاران اقتصادی است. تجزیه و تحلیل روند اشتغال و ساختار آن در سطح کشور و مناطق مختلف آن مستلزم شناخت دقیق استعداد‌ها و توان بالقوه‌ی‌ بخش‌‌ها و ترکیب آن در مناطق است تا بتوان برنامه‌ریزی و اشتغال‌زایی متوازن و متعادلی را در هر یک از بخش‌‌ها و مناطق محقق ساخت. هدف از این مطالعه تعیین وضعیت اشتغال بخش‌‌ها و گروه‌‌های عمده‌ی فعالیت در مناطق شهری کشور در طی دوره‌ی زمانی 1372-1382 می‌باشد که بدین منظور با استفاده از روش تغییر سهم به تشخیص بخش‌‌هایی که مزیّت نسبی دارند و از قدرت رقابتی برخوردار هستند پرداخته شده است. بدین منظور با به کارگیری شاخص LQ بخش‌‌های پایه که صادرکننده‌ی نیروی شاغل خود بود‌ه‌اند مشخص گردید‌ه‌اند. نتایج حاکی از آن است که بخش‌‌های معدن، ساختمان‌، آب و برق و گاز، عمده‌فروشی، حمل و نقل و خدمات مالی از میان ده بخش عمده فعالیت شهر‌‌های کشوردارای اثر رقابتی مثبت می‌باشند و در این فعالیت‌‌ها اثر ترکیب بخشی نیز مثبت است. بنابراین انتظار بر آن است که در آینده این بخش‌‌ها نقش بسیار مهمی در اشتغال شهر‌ها خواهند داشت. در سال 72 به غیر از بخش کشاورزی و معدن، سایر بخش‌‌ها در گروه فعالیت‌‌های پایه قرار داشتند. در حالی که در سال 82 بخش کشاورزی و خدمات نامشخص در گروه فعالیت‌‌های غیرپایه جای گرفتند.