تبعات دو پارامتری بودن طیف‌های طراحی استاندارد 2800 (A×B) و ارائه ضرایب N_a و N_v برای ارزیابی اثرات جهت‌داری در حوزه نزدیک

این نوشتار بر آن است که طیف های استاندارد 2800 را که عمدتاً ناشی از دو پارامتری (A×B) بودن آن است، مورد ارزیابی قرار داده و نقاط ضعف آنرا با توجه به اصول امروزه مهندسی زلزله شفاف‌سازی نماید. نمونه‌هایی از آن شامل شکل طیفی یکپارچه از پیش تعریف شده در بازه های شتاب طیفی ثابت و حداکثر سرعت ثابت، عدم وابستگی پریود گوشه (Ts) به بزرگا و فاصله ساختگاه تا گسل و نوع خاک، عدم وابستگی شکل طیف به فرآیند تحلیل خطر ساختگاه، عدم وابستگی شتابهای طیفی به فاصله ساختگاه تا گسل و بی ارتباط بودن پارامتر s به مشخصه ای از طیف طراحی است. روش ساده ای برای ارزیابی پارامتر جهت‌داری وابسته به زمان تناوب موجود N(T) ارائه گردیده است. 120 دیتا در حوزه نزدیک دو شهر آمریکا روی چهار نوع خاک تهیه گردیده که منتج به ارائه دو پارامتر Na(T) (برای بازه حداکثر شتاب ثابت) و Nv(T) (برای بازه حداکثر سرعت ثابت) شده است. شتاب‌های طیفی حاصل از این دو پارامتر برای ارزیابی طیف های استاندارد 2800 با اعمال اثرات پارامتر جهت داری موجود N(T) مورد استفاده قرار گرفته است. مقایسه نتایج حاصله با طیف های موجود استاندارد 2800 گویای آن است که پارامتر یاد شده نمی تواند به درستی منعکس کننده اثرات جهت داری در حوزه نزدیک باشد که با توجه به ساخت و سازهای چشمگیر در سال های اخیر و تهدید زلزله های قوی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. چنین نتیجه گیری شده است که اصلاح طیف های موجود استاندارد 2800 امری اجتناب ناپذیر است.