تاویلی پدیدارشناسانه بر تاویلگری مدیران شهری: نقدی بر روش شناسی کمیسیون ماده 5 و کارگروه در اقدام برای تغییر در طرح های شهری

هدف از این مقاله تحلیل روش‌شناسی حاکم در تغییرات طرح‌های توسعه شهری از طریق فرایند تفسیر و تاویل درخواست‌ها در کمیسیون های ماده 5 و کارگروه معماری و شهرسازی و کمیته‌های کار مربوطه است. این کمیسیونها در فرآیند بررسی تغییرات در طرح های توسعه شهری از روش تفسیر و تاویل پدیده‌ها استفاده می نمایند که در شکل کار دارای شباهت هایی با نمونه سایر کشورها دارد. اما در فرایند کار به دلیل خلاهای روش شناسانه، فرایندی، و فردی اقدامات این کمیسیون ها به فرایندی دولتی و دیوان‌سالارانه در تغییر طرح های توسعه شهری تبدیل میگردد. روش شناسی این مقاله مبتنی بر روش مشاهده ساختارمند و تحلیل محتوا استوار بوده که بدین اعتبار در مراحل متفاوت فرایندی، داده ها مورد تحلیل قرار می گیرند. یافته های این تحقیق بیانگر این هستند که مباحثی همچون نوع درخواست، دایره ارجاع دهنده، فضای حاکم بر درخواست در نوع تاویلگری و نوع تصمیم سازی تاثیرگذار بوده و فرایندی از پیش فهم و خود فهمی در جریان تفسیر درخواست ها با توجه به تخصص اعضا صورت می پذیرد که رسیدن به اصل موضوع تحول را مبهم می سازد. نتایج این تحقیق روشنگر این است که این گونه از کمیسیون ها، در ساختار دولت‌های رفاه، بر مبنای پذیرش تغییرات جزیی و بطئی در ساختار برنامه ریزی دولت های سرمایه مدار و به منظور پرهیز از تحولات بنیادین در ساختار فضایی شهرها تشکیل شده اند اما در ایران به دلیل ذات دولتی بودن این کمیسیون ها، جریانات تغییرات شهری به سمت رویکردهای دولتی و بورکراتیک سوق داده می شوند. به همین دلیل، توافقات اجماع گرایانه این کمیسیون ها بر پایه اغنایی- اقتدارگرایانه است و اساساً با اجماع مبتنی بر آزادی های گفتگو و مذاکره، و توافق در عین تفاوت،و سازش در عین اختلاف متفاوت است.