تاریخ نگاری شمس‌الحسن و وجوه اشتراک آن با دو اثر متأخر خود(ظفرنامه‌ی یزدی و جامع‌التواریخ حسنی)

یکی از ویژگی‌های تاریخ‌نگاری دوره‌ی تیموری حکومت‌محوری آن است.اگرچه این رویکرد به ظاهر تداوم اقدام‌های مورخان دوره‌های قبلی است؛ اما بررسی متون این دوره نشان می‌دهد که انگاره‌های موجود در جامعه‌ی عصر تیموری و نیاز شدید امیرزادگان تیموری برای کسب مشروعیت‌بخشی، جریان تاریخ‌نگاری این دوره را تا حدودی با سایر دوره‌های تاریخی متمایز کرده است.تاج‌السلمانی از متقدم‌ترین این افراد بود که اهداف و انگاره‌های طراحان اصلی حاکمیت را به خوبی در شمس‌الحسن خود برآورده کرد.با وجود این، نسبت به هم‌دوره‌های خود کمتر از او و اثرش یاد شده است.شناسایی و بررسی ابعاد مختلف تاریخ‌نگاری کتاب شمس‌الحسن با عنایت بر تکاپوهای مؤلف در تقویب گفتمان امارت‌محور و تحقق جریان مشروعیت‌بخشی از جمله اهداف اصلی این مقاله است.سؤال اصلی مقاله این است که تاریخ‌نگاری شمس‌الحسن دارای چه مؤلفه‌هایی است؟چه رابطه‌ای میان تاریخ‌نگاری کتاب تاج‌السلمانی و آثار متأخر وجود داشته است و آیا اصولاً این اثر توانسته اهداف گفتمانی طراحان اصلی حاکمیت را برآورده کند یا خیر؟ پژوهش حاضر نشان می‌دهد که تلاش برای توجه مشروعیت مبهم خاندان جغتایی از جمله دغدغه‌های امیرزادگان تیموری است که آن‌ها را بر آن داشت تا نویسندگانی را برای تحقیق این امر به کار گمارند.شمس‌الحسن تاج‌السلمانی نیز در زمره‌ی همین آثار است که با رویکردی کاملاً گفتمانی و در جهت تقویت گفتمان امارت‌محور نوشته شده است.پس آن دو اثر بعدی و شناخته‌تر به نام ظفرنامه‌ی یزدی و جامع‌التواریخ حسنی نیز از همین شیوه تبعیت کردند.مهم‌ترین ویژگی‌ این کتاب‌ها پرداختن به دو شاخص گفتمانی، یعنی برتری دادن به اقدام‌های نظامیان و کمرنگ جلوه دادن تلاش‌های وزیران ایرانی است.