تاثیر هنردرمانی گروهی بر مهارت ارتباط بین فردی زنان مبتلا به اختلالات روانی مزمن بستری در مرکز نگهداری و بازتوانی بیماران روانی مزمن

در طول سه دهه‌ی اخیر مراقبت و بازتوانی از بیماران روانی مزمن در نظام بهداشت روانی مورد توجه فزاینده بوده است. این تحقیق جهت تعیین تاثیر هنردرمانی گروهی بر مهارت ارتباط بین فردی بیماران روانی مزمن انجام گرفته است. روش‌کار: پژوهش حاضر یک مطالعه‌ی شبه تجربی است که در مرکز نگهداری و بازتوانی بیماران روانی مزمن عاتف مشهد در شهریور ماه 1389 انجام گردیده است. جامعه‌ی پژوهش شامل بیماران روانی مزمن زن بستری در مرکز بوده که از بین آن‌ها 28 بیمار روانی مزمن زن واجد معیارهای ورودی پژوهش به شیوه‌ی نمونه‌ی در دسترس انتخاب و به روش گمارش تصادفی به دو گروه شاهد و آزمون تخصیص یافتند. سپس میزان مهارت ارتباط بین فردی آنان توسط پرسش‌نامه‌ی هوش هیجانی بار‌آن ارزیابی شد. آن‌گاه 8 جلسه‌ی هنردرمانی گروهی برای گروه آزمون اجرا گردید. گروه شاهد، برنامه‌ی مراقبتی معمول را دریافت کردند. پس از انجام مداخله، میزان مهارت ارتباط بین فردی بیماران مجددا اندازه‌گیری و داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تحلیل گردید. یافته‌ ها: میان دو گروه نمونه، تفاوت نمرات در آزمون ارتباط بین فردی معنی‌دار بود (0001/0>P). هم‌چنین مقایسه‌ی نمرات ارتباط بین فردی افراد حتی پس از تعدیل نمرات پیش‌آزمون نیز معنی‌دار گزارش گردید (0001/0>P). نتیجه ‌گیری: اجرای هنردرمانی گروهی سبب افزایش میزان مهارت ارتباط بین فردی در زنان بستری مبتلا به اختلال روانی مزمن گردید.