تاثیر جزء پروتئینی و DNA توکسوپلاسما گوندی بر تولید نیتریک اکساید و رشد و بقاء ماکروفاژهای صفاقی

مقدمه: توکسوپلاسما گوندی یک انگل داخل سلولی اجباری است که به طیف وسیعی از سلول ها از جمله ماکروفاژها حمله کرده و در آن ها به صورت زنده می ماند. جزئی از توکسوپلاسما که در ساز و کارگریز آن از سیستم ایمنی و دفاع توکسوپلاسما شرکت می کند به طور کامل مشخص نشده است. در این مطالعه تاثیر جزء DNA و پروتئین توکسوپلاسما بر روی توانایی تکثیر و تولید نیتریک اکساید از ماکروفاژهای صفاقی بررسی شد. روش کار:  زنده بودن ماکروفاژها به کمک آزمون توانایی احیاء 3- (4 و 5- دی متیل تترازول-2-یل) 2 و 5- دی فنیل تترازولیوم برماید (MTT) و میزان تولید نیتریت با استفاده از روش گریس ارزیابی شد. یافته ها:  میزان احیاء MTT و در نتیجه میزان رشد و فعالیت در دوز 200 نانوگرم در میلی لیتر به طور معنی داری کم تر از کنترل منفی بود (022/0=P)، ولی در مورد سایر دوزهای پروتئینی از نظر آماری معنی دار نبود (05/0<P). به علاوه دوزهای مختلف از جزء پروتئینی توکسوپلاسما بر میزان تولید نیتریک اکساید تاثیری نداشتند (05/0<P). میزان احیاء MTT و تولید نیتریک اکساید در دوزهای مختلف جزء DNA تفاوتی نداشتند (05/0<P).   بحث و نتیجه گیری:  مطابق با نتایج حاصل از این مطالعه، جزء پروتئینی توکسوپلاسما اثر مهارکنندگی وابسته به دوز بر روی حیات و فعالیت ماکروفاژها دارد ولی بر میزان تولید نیتریک اکساید از ماکروفاژ تاثیری ندارد. جزء DNA تخلیص شده از توکسوپلاسما میزان تولید نیتریک اکساید و حیات مارکروفاژها را تحت تاثیر قرار نمی دهد. بنابراین توانایی گریز توکسوپلاسما گوندی از ساز و کارهای دفاعی ماکروفاژ وابسته به جزئی از ترکیب پروتئینی آن است.