تاثیر اینتراتوموری تمرین استقامتی تداومی و تمرین پرشدت تناوبی بر بیان ژن‌های mir-21 و bcl2 در موش‌های ماده مبتلا به سرطان پستان

مقدمه: مرگ برنامه‏ریزی شده سلول و رشد تومور بوسیله فراتنظیمی bcl-2 توسط miR-21 در بافت تومور مهار می‏شود. از این‏رو هدف از پژوهش حاضر تعیین اثرات تمرینات استقامتی تداومی (ET) و پرشدت تناوبی (HIIT) بر بیان اینتراتوموری miR-21 و bcl2 در بافت تومور موش‏های ماده مبتلا به سرطان پستان بود. روش بررسی: 18 سر موش ماده نژاد بالب سی پس از القاء سرطان به‏وسیله تزریق رده سلولی MC4-L2، به شکل تصادفی در سه گروه کنترل، تمرین استقامتی تداومی (ET) و تمرین تناوبی شدید (HIIT) تقسیم شدند. سپس دو گروه تجربی شامل گروه ET (75 دقیقه در هر روز، دویدن با سرعت ثابت 60٪ تا 65٪ VO2peak) و گروه HIIT (شش تناوب 3 دقیقه و 20 ثانیه‏ایی، 85٪ تا 90٪ VO2peak، و 90 ثانیه استراحت فعال در بین هر تناوب با شدت 30٪ تا 35٪ VO2peak) تمرینات ورزشی را در شیب 15% به صورت پنج روز در هفته و به مدت ده هفته اجرا کردند. حجم تومور به صورت هفتگی توسط کالیپر اندازه‏گیری و ثبت می‏شد. بیان ژن‏های  miR-21و bcl-2 به‏وسیله تکنیک  qReal time - PCR تعیین شد. داده‏ها نیز با آزمون تحلیل واریانس یک طرفه مورد بررسی قرار گرفت. یافته‏ها: نتایج  پژوهش حاضر نشان داد که بیان ژن miR-21 در دو گروه تجربی به شکل معناداری نسبت به گروه کنترل کاهش یافت (P<0.001). با این وجود اختلاف معناداری در بیان ژن bcl-2 در دو گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نشد (p≥0.05). همچنین کاهش معنادار حجم تومور در هر دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل مشاهده شد. لازم به ذکر است که کاهش حجم تومور در گروه تناوبی پر شدت بیشتر از گروه تمرین استقامتی تداومی بود. نتیجه‏گیری: احتمالا تمرینات تناوبی پرشدت در کند کردن سرعت رشد سلول‏های سرطان پستان از طریق تاثیرات اینتراتوموری، سودمندتر از تمرین استقامتی تداومی است.