تأمّلی در ضرورت احراز عسر و حرج در محاکم جهت صدور حکم و گواهی عدم امکان سازش در کلیّه طلاق ها

بر کسی پوشیده نیست طلاقی که «أبغض الحلال» خالق هستی خوانده می ‌شود چه تبعات مهلکی را برای شخص و جامعه در پی دارد. لیکن از آنجا که گاه اصرار بر بقای یک رابطه، آثاری به مراتب مخرّب‌ تر از افتراق و انفکاک آن به دنبال دارد گریزی از پذیرفتن آن به عنوان آخرین راه حلّ باقی نمی‌ ماند. با این اوصاف، مسأله‌ اصلی به این امر باز می‌ گردد که تشخیص ضرورت انحلال عقد نکاح با چه کسی می ‌باشد و بر اساس چه معیاری صورت می‌ پذیرد؟ به نظر می ‌رسد با توجه به مذموم بودن طلاق و نتایج ناگواری که به همراه دارد بهتر است با سیاست ‌های کلّی نظام مبنی بر حفظ کانون خانواده و کاهش آمار طلاق همگام شده و همواره گستره‌ آن را به مواردی که ادامه‌ زندگی مشترک برای طرفین یا یکی از آنها قرین مشقّتی در حدّ عسر و حرج می‌ گردد، محدود و منحصر نمود.