تأثیر تمرین اینتروال با شدت متوسط بر میزان مقاومت قلب به ایسکمی‌ القایی در موش‌های نر بالغ

زمینه و هدف: سکته قلبی یکی از دلایل عمده مرگ و میر در دنیا می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات تمرین اینتروال با شدت متوسط بر میزان مقاومت به ایسکمی‌ القایی قلبی در موش‌های نر بالغ بود. روش بررسی: در این مطالعه، 16 عدد از رت‌های نر بالغ نژاد ویستار به‌طور تصادفی به دوگروه 8 تایی کنترل و تمرین با شدت متوسط تقسیم شدند. در پایان هفته شانزدهم تمرین، همه رت‌ها ایزوپروترنول (دوز 85 میلی‌گرم برکیلوگرم) را به‌صورت 2 روز متوالی و به‌صورت درون صفاقی دریافت کردند، سپس شاخص‌های عملکردی قلب {ضربان قلب، فشار دیاستولی (DBP)،      فشار سیستولی (SBP)،  ±dp/dt maxبطن چپ}، شاخص‌های بیوشیمیایی آسیب بافتی        (CTnI و TNF-α بافت قلبی) اندازه‌گیری شد، همچنین میزان آسیب بافت قلب، با بررسی‌های هیستوپاتولوژیکی مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از تست ناپارامتریک من‌ویتنی و تی‌تست مستقل تجزیه و تحلیل شدند. سطح معنی‌داری، 05/0p< در نظر گرفته شد. یافته‌ها: در فاکتورهای عملکردی قلب {شامل ضربان قلب (130/0>p)، فشار سیستول (48/0>p) و دیاستول (72/0>p)}، تفاوت معنی‌داری میان گروه‌ها مشاهده نشد. اما دیگر فاکتور‌های عملکردی قلب شامل ±dp/dt max بطن چپ در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل، تفاوت معنی‌داری داشت (01/0>p). میزان CtnI بافتی در گروه تمرینی، به‌طور معنی‌داری بیش از گروه کنترل بود (009/0>p) و در گروه تمرینی، میزان TNF-α بافت قلب نسبت به گروه کنترل، به‌طور معنی‌داری کمتر بود (029/0>p). بررسی‌های هیستوپاتولوژی، تأثیر مثبت پروتکل تمرینی را بر کاهش آسیب بافت قلب در شرایط ایسکمی‌ نشان داد (003/0>p). نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد تمرین اینتروال با شدت متوسط، اثرات محافظتی در برابر آسیب قلب ناشی از تزریق ایزوپروترنول را دارد.