تأثیر آموزش مبتنی بر مدل بزنف بر مهارت‌های ارتباطی پرستاران با بیماران در بیمارستان‌های تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تهران

زمینه و هدف: پرستاران از جمله افراد کلیدی هستند که بیشترین ارتباط را با بیماران دارند. برخورداری پرستاران از مهارت‌های ارتباطی مؤثر، موجب رضایت‌مندی بیماران از ارائۀ خدمات پرستاری، کاهش استرس و تسریع بهبودی آنها می‌شود. لذا مطالعۀ حاضر با هدف تعیین تأثیر آموزش مبتنی بر مدل بزنف، بر مهارت‌های ارتباطی پرستاران با بیماران بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده است. مواد و روش‌ها: این مطالعه یک مطالعۀ نیمه‌تجربی با گروه کنترل است که در سال ۱۳۹۵ روی ۹۶ پرستار شاغل به کار، در دو بیمارستان تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی تهران که به روش تصادفی از ۱۷ بیمارستان دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شده بودند، صورت گرفت. ابزار گردآوری داده‌ها پرسش‌نامۀ مشخصات دموگرافیک و پرسش‌نامۀ محقق‌ساخته مبتنی بر سازه‌های مدل بزنف بود. مداخلۀ آموزشی براساس نتایج حاصل از پیش‌آزمون در گروه مداخله در ۳ جلسۀ ۴۵دقیقه‌ای انجام شد. داده‌های جمع‌آوری‌شده با نرم‌افزار SPSS ویرایش ۱۸، با آزمون‌های آماری، دقیق فیشر، تی مستقل، آنالیز واریانس یک‌طرفه و تی زوجی تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج این مطالعه نشان داد که میانگین نمرۀ آگاهی و همچنین سازه‌های مدل بزنف در مقایسه با گروه کنترل، پس از مداخلۀ آموزشی اختلاف معنی‌داری داشت(P<۰/۰۵) که نشان‌دهندۀ تأثیر آموزش براساس مدل بزنف بود. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج مطالعۀ حاضر، آموزش مبتنی بر مدل بزنف منجر به ارتقای مهارت‌های ارتباط با بیمار در پرستاران می‌شود؛ لذا پژوهشگران، آموزش براساس این مدل را به برنامه‌ریزان آموزشی پیشنهاد می‌کنند.