بقا و تکثیر جزایر جدا شده پانکراسی موش بالغ در شرایط کشت آزمایشگاهی

سابقه و هدف: پیشرفت­های اخیر در تمایز مستقیم سلول­های بنیادی پانکراسی، پیشنهاد دهنده پتانسیل جایگزینی پانکراس در بیماران دیابتی است، اما اغلب پروتوکل­های موجود پیچیده، زمان­بر و پرهزینه است؛ بنابراین باید به دنبال پرتوکل­های دیگری بود. امروزه استفاده از کشت هم­زمان با جزایر پانکراسی، روشی امیدبخش برای تولید سلول­های بتا است؛ بنابراین نیازمند نگهداری جزایر زنده برای دوره زمانی گسترده هستیم. روش بررسی: جزایر پانکراسی جدا شده از موش به مدت 2 هفته در شرایط کشت آزمایشگاهی نگهداری و بقا، تکثیر و مورفولوژی آنها مورد بررسی قرار گرفت. جزایر پانکراسی از موش نر نژاد NMRI با روش تعدیل شده Lacy and Kostianovsky  و هضم آنزیمی با کلاژناز جدا شدند و برای تعیین ویژگی­ها، به وسیله رنگ دیتیزون رنگ آمیزی شدند. همچنین بقای جزایر با روش MTT بررسی شد. یافته­ ها: نتایج  ما نشان داد که می­توان جزایر پانکراسی موش بالغ را جدا کرده و حداقل به مدت یک هفته کشت داد، بدون اینکه عملکرد فعال خود را از دست دهند. با گذشت یک هفته، با توجه به کاهش بقا سلولی، تعداد سلول­های جزایر نیز کاهش پیدا کرد. هر چه مدت زمان کشت افزایش پیدا می­کرد، از میزان بقا و تعداد سلولها کاسته می­شد. نتیجه­گیری: می توان جزایر جدا شده را به صورت زنده و فعال در کشت هم­زمان مورد استفاده قرار داد. از آنجایی که این جزایر در سلول درمانی در جهت درمان دیابت استفاده می­شود، بررسی میزان بقای این سلول­ها در شرایط محیط کشت ضروری به نظر می­رسد. واژگان کلیدی: بقا، تکثیر، جزایر پانکراسی، کشت سلول، MTT، NMRI.