بررسی و تحلیل مبانی اخلاقی عهد عتیق با توجه به آموزه معاد

جوهر تعالیم اخلاقی عهد عتیق، شباهت انسان به خداوند است که از طریق عمل به شریعت در زندگی دنیوی محقق می‌گردد. ازاین‌رو در تورات، اخلاق و شریعت با یکدیگر رابطه‌ا‌ی ناگسستنی دارند و طرح تربیتی حیات مقدس را فراهم می‌آورند. قداست دارای دو بعد سلبی و ایجابی است که نفیاً مستلزم تقوا و دوری جستن از همه چیزهایی است که مخالفت با اراده خداست و اثباتاً خود را وقف عبادت او کردن است. آنچه این مقاله بدان اهتمام می‌ورزد، تحلیل مفاهیم تشبه به خدا، قداست، توحید، عدالت، تقوا و برگزیدگی در عهد عتیق با توجه به آموزه معاد‌ است. ازجمله رهیافت‌های مهم مقاله حاضر این است که از طرفی اخلاق در عهد عتیق بر محور قداست، توحید، عدالت، شریعت و تقواست و برگزیدگی قوم یهود براساس ایمان به خدا و رعایت عهد و میثاق است و مطلق نیست. از طرفی دیگر، بیشتر آموزه‌های دینی و اخلاقی در راستای آبادانی حیات دنیوی است و اسفار خمسه فاقد هرگونه اندیشه‌ صریح نسبت به عالم آخرت به‌عنوان تضمینی برای اجرای ارزش‌های اخلاقی است و پهنای این آموزه‌ در عهد عتیق به گستردگی قوانین شریعتی و آموزه‌های عبادی نیست!