بررسی همبستگی خودکارآمدی و خستگی در مدرسین دانشکده‌های پرستاری و مامایی تهران

سابقه و هدف: مدرسین از ارکان اصلی دانشگاه‌ها و عامل اصلی در تحقق اهداف آموزشی هستند. پژوهش‌های قبلی نشان داده‌اند که تدریس از پرتنش‌ترین مشاغل است. تنش مرتبط با شغل منجر به مشکلات ناتوان‌ کننده‌ی سلامتی مانند خستگی و فرسودگی می‌شود. خودکارآمدی می‌تواند روی خستگی تأثیر بگذارد. پژوهش حاضر با هدف تعیین میزان همبستگی ابعاد خودکارآمدی و ابعاد خستگی در مدرسین دانشکده‌های پرستاری و مامایی تهران انجام گرفت. مواد و روش‌ها: این پژوهش توصیفی- همبستگی، روی 144 مدرس پرستاری و مامایی، که به صورت سرشماری انتخاب شده بودند، انجام شد. ابزار مطالعه، پرسشنامه‌ای سه بخشی شامل اطلاعات جمعیت شناسی، "مقیاس حس خودکارآمدی مدرس" و "سیاهه نشانه‌های چند بعدی خستگی- فرم کوتاه" بود. روایی ابزار به وسیله‌ی روایی محتوی و روایی همزمان، و پایایی آن با روش آلفای کرونباخ و آزمون مجدد تعیین گردید. به منظور تعیین ضریب همبستگی، از ضریب همبستگی پیرسون و یا ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده ‌شد. 05/0p< سطح معنی‌داری اختلاف‌ها در نظر گرفته شد. یافته‌ها: خودکارآمدی با نوع استخدام، سابقه‌ی تدریس، مورد علاقه بودن دروس تدریسی، متوسط تعداد دانشجویان در کارآموزی و داشتن کار دوم، همبستگی معنی‌دار داشت. خستگی، با گروه آموزشی، متوسط واحدهای تئوری در یک ترم، مورد علاقه بودن دروس تدریسی، متوسط تعداد دانشجویان در کارآموزی و داشتن کار دوم، همبستگی معنی‌دار داشت. همچنین بین خودکارآمدی و خستگی، همبستگی معنی‌داری با ضریب همبستگی 21- r وجود داشت. نتیجه‌گیری: همبستگی منفی بین خودکارآمدی و خستگی نشان می‌دهد که هر چه خودکارآمدی مدرس بالاتر باشد، خستگی پایین‌تر است. وجود همبستگی بین خودکارآمدی و خستگی نشان می‌دهد مدرسینی که به توانایی خود برای تدریس، اداره کلاس و تعامل با دانشجویان اعتماد دارند، خستگی پایین‌تری دارند.