بررسی نحوۀ مشارکت مردمی و مدیریت در ارتقا کیفیت مناظر سبز شهری با رویکرد افزایش مهارت های کودکان

رابطه میان منظر طبیعی یک شهر و اجتماع ابعاد گوناگونی دارد و جمعیت زیادی مستقیماً در فعالیت‌های روزانه و تفریحی با منظر طبیعی شهر مانند پارک‌های تفریحی و فضاهای سبز عمومی و خصوصی ارتباط برقرار می‌کنند. به‌طور کلی ادراک هر فرد از جامعه نسبت به مناظر طبیعی یک شهر متفاوت است، لیکن تصور و نحوه استفاده عمومی از فضاهای سبز در سطح شهرها مورد بحث می‌باشد. در این پژوهش نمونه‌هایی تصادفی از پنج محله مسکونی شهر شیراز انتخاب شده و نگرش و نحوه استفاده ساکنین محله بر اساس تنوع فعالیت های کودکان در فضاهای سبز شهری مورد بررسی قرار گرفته است. محله‌های انتخاب شده از لحاظ نوع سکونت و گونه شناسی مسکن با یکدیگر متفاوت بوده و شامل نمونه‌هایی از ساکنین محدودۀ مسکونی کم ارتفاع در بافت تاریخی، محدودۀ مسکونی کم ارتفاع در بافت جدید شهری، محدودۀ مسکونی کم ارتفاع در بافت قدیم شهری، محدودۀ آپارتمانی و مجتمع‌های مسکونی چند طبقه در بافت جدید شهری، محدودۀ مسکونی کم ارتفاع واقع در شهرک های جدید حومه شهر می باشد که از فضاهای سبز شهری موجود در محله استفاده می کردند. روش مطالعه در حوزه مباحث مشارکت اجتماعی و مدیریت فضاهای سبز شهری و رفتارهای محیطی کودکان به شیوه توصیفی- تحلیلی است که به کمک ابزار گردآوری کتابخانه‌ای، درگاه های اینترنتی و پایگاه‌های اطلاعاتی جمع آوری شده است. در پی آن از طریق ارائه پرسشنامه و مصاحبه نیم‌سازمان ‌یافته با ساکنین، نیازها و نگرش استفاده‌کنندگان از مناظر شهری برداشت شده و با راهکارهای مدیریتی که در مقیاس محلی جهت ارتقا رفاه ساکنین محله‌های مورد مطالعه تطبیق داده شده است. قابل ذکر است که در میان نمونه های انتخابی، ساکنین بافت تاریخی از لحاظ دسترسی به مناظر سبز با توجه به موقعیت شهری، با دیگر نمونه‌ها متفاوت می‌باشند. در نهایت با بررسی نتایج تفاوت‌هایی در نگرش ساکنین محله‌ها از فضاهای سبز شهری و نقاط قوت و ضعف این‌گونه فضاها در ترغیب فعالیت‌های کودکان برای شناخت و راهکارهای مدیریت در سطح محلی مورد بررسی قرار گرفت. همچنین مشاهده شد که شاخص هایی مانند قدمت تاریخی مکان، کیفیت امکانات بازی و فعالیت کودکان، منظر طبیعی و وسعت فضایی از اولویت های مراجعین برای رجوع به فضاهای سبز شهری مورد مطالعه می باشد.