بررسی نحوۀ دسترسی و میزان رضامندی شهروندان شهرهای جدید از خدمات ارتباطی و فن‌آوری اطلاعات(مطالعۀ موردی شهرهای پرند و پردیس)، دکتر هادی خانیکی، شیما حسین‌پور

این مقاله «میزان و نحوۀ دسترسی شهروندان شهرهای جدید به فن‌آوری‌های اطلاعات و ارتباطات و میزان رضامندی آنان از خدمات ارائه شده در دو شهر جدید پرند و پردیس» را بررسی می‌کند. این پژوهش که به شیوۀ پیمایشی انجام گرفت، در پی آن بود تا تأثیر ارتباطات نوین را در سامان‌یابی شهرهای جدید بر پایۀ نظریه‌های جامعۀ شبکه‌ای مانوئل کاستلز[1]، حوزۀ عمومی‌یورگن هابرماس[2] و نظریه‌های مربوط به ارتباطات توسعه مورد مطالعه قرار دهد و به این پرسش اساسی پاسخ دهد که شهروندان شهرهای جدید در ایران تا چه میزان از فن‌آوری‌های نوین اطلاعاتی و ارتباطی برخوردارند و این خدمات چه جایگاهی در حل معضلات شهری آنان داشته است. به این منظور 382 نفر از ساکنان این دو شهر (به نسبت جمعیت هر شهر) انتخاب شدند[3]، پرسشنامه‌ای حاوی بیست و شش سئوال بین آنان توزیع گردید و سپس با استفاده از نرم‌افزار SPSS، جداول کای اسکوئر و جداول فراوانی تنظیم شد. با توجه به نتایج به دست آمده مشخص شد؛ که درصد بالایی از پاسخگویان (83 درصد) در منزل خود کامپیوتر دارند و حدوداً نیمی ‌از پاسخگویان (52درصد) نیز در منزل خود به اینترنت دسترسی دارند، اما درصد ناچیزی از پاسخگویان (17درصد) از اینترنت با پهنای باند وسیع استفاده می‌کنند و درصد پایینی از افراد (21 درصد) در استفاده از اینترنت مداومت داشته‌اند (هر روز از اینترنت استفاده می‌کنند). اما موبایل از ضریب نفوذ بسیار بیشتری در بین پاسخگویان (98درصد) برخوردار بود. بیشترین موارد استفاده از موبایل را به ترتیب می‌توان بدین‌گونه بیان کرد: استفاده از سرویس ارسال و دریافت پیام کوتاه، دریافت و ارسال تصویر و موسیقی و امکانات سرگرمی‌و بازی. نهایتاً در سنجش میزان رضایت نیز طبق نتایج به دست آمده، بیشترین درصد از شهروندان (52 درصد) رضایت کمی‌ از این خدمات در سطح هر دو شهر داشتند.