بررسی میزان شکست پرسلن در روکش‌های متال-سرامیک متکی بر ایمپلنت در مقایسه با روش‌های متال-سرامیک متکی بر دندان طبیعی در بیماران مراجعه کننده به بخش تخصصی پروتز ثابت دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی در سال تحصیلی 89-1388

سابقه و هدف: کاربرد روکشهای متال-سرامیک در بازسازی دندانهای از دست رفته به عنوان یک درمان متداول در دندانپزشکی ایمپلنت مطرح می‌باشد. همچنین، شکستگی پرسلن در روکشهای متال-سرامیک متکی بر ایمپلنت در مقایسه با روکش‌های متال-سرامیک متکی بر دندان طبیعی با فراوانی بیشتری روی داده و در نتیجه، ارزیابی متغیرهای مختلف در این زمینه اهمیت خاصی دارد. هدف از این تحقیق مقایسه میزان شکست پرسلن درپروتتز های متکی بر دندان‌های طبیعی و ایمپلنت‌ها و تعیین عوامل موثر در این زمینه می‌باشد. مواد و روشها: در این تحقیق توصیفی-گذشتهنگر، 42 بیمار دریافت کننده روکشهای متال-سرامیک متکی بر ایمپلنت یا دندان طبیعی (24 مرد، 18 زن) دارنده ١٨٥ واحد پروتز متکی بر دندان و ١٥٨ واحد پروتز متکی بر ایمپلنت توسط 2 معاینهگر ارزیابی شدند. شکست پرسلن با معیارهای California Dental Association (شکستگی شدید، شکستگی خفیف و سالم) تعیین و متغیرهایی مانند سیستم دندانی مقابل، وجود عادت پارافانکشنال، موقعیت درمان، نوع پروتز، سیستم ایمپلنت، نوع اکلوژن، تعداد واحدهای پروتز و نوع سمان به کار رفته در بیماران ارزیابی شد. یافته‌ها: شکستگی پرسلن در 4/5% روکشهای متکی بر دندان (6/1% شکستگی شدید و 8/3% شکستگی خفیف) و 2/10% روکشهای متکی بر ایمپلنت (1/5% شکستگی شدید و 1/5% شکستگی خفیف) روی داده بود (بدون تفاوت آماری معنیدار). احتمال شکستگی پرسلن در افراد دارای براکسیزم نیز به صورت معنیداری بیشتر از افراد بدون ابتلا به این عادت (1/2=odd's ratio)، در فک پایین بیشتر از فک بالا، در نواحی خلفی بیشتر از نواحی قدامی و در پروتزهای ثابت چندواحدی نیز بیشتر از نمونه‌های تکواحدی برآورد گردید. میزان اورجت، اوربایت، نوع اکلوژن و طبقهبندی انگل در بیماران اثر معنیداری بر احتمال بروز شکستگی پرسلن نداشتهاند. نتیجه‌گیری: با وجود افزایش دو برابری شکستگی پرسلن در روکشهای متکی بر ایمپلنت در مقایسه با پروتزهای متکی بر دندان و با اینکه میزان مشکلات پس از درمان در این روکشها به صورت آشکاری بیشتر از پروتزهای متکی بر دندان بود، تفاوت آنها از نظر میزان شکست پرسلن معنیدار نبود.