بررسی میزان آگاهی و نوع نگرش مراقبین بیماران مبتلا به اختلالات روانی ازروش های طب مکمل و دارو درمانی

سابقه و هدف: اختلال روانی با تظاهرات روانشناختی و رفتاری و یا آشفتگی در کارکرد مشخص میشود. در روان پزشکی، درمان دارویی به عنوان خط مقدم درمان بیماری های روانی تلقی می شود، به اعتقاد بسیاری از صاحب نظران، علاوه بر اینکه درمان های دارویی برای درمان بیماران کافی به نظر نمی رسد، بیماران و خانواده ها نیز به دنبال پیدا کردن درمان های جایگزین هستند که روشهای طب مکمل جزء این درمان هاست. با توجه به اهمیت خانواده بیماران در امر تداوم درمان،کیفیت و اثربخشی آن بررسی آگاهی و نگرش آنان در مورد درمان های موجود موثر خواهد بود. مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از نوع توصیفی بوده که برروی 181 نفر از مراقبین بیماران روانی مراجعه کننده به مراکز آموزشی و درمانی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شده است. جمع آوری اطلاعات بوسیله پرسشنامه محقق ساخته که اعتبار سنجی محتوایی و روایی آلفا کرونباخ78/0 تایید شده، انجام شده است.میزان آگاهی و نگرش به دارو درمانی و طب مکمل تعیین و نقش عوامل مرتبط با آن با آزمون کای دو مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته‌ها: از مجموع181 نفر شرکت کننده  2/55% زن و بقیه مرد بودند.نمای سنی آن 40 تا 50 سال و به میزان 31/5 درصد  و تحصیلات 9/35% در سطح متوسطه بود. تحقیق روی تعداد 181 نفر مراقبین بیماران روانی انجام گرفت. میزان آگاهی خوب نسبت به دارو درمانی 1/33 درصد و نگرش آن 5/15 درصد بود و در مورد طب مکمل به ترتیب  4/9 و 9/14 درصد بود. تحصیلات و شغل با میزان آگاهی از طب مکمل نقش داشته است. (02/0 p=) و سن و شغل با نگرش مثبت به طب مکمل نقش داشته است(06/0 p=). نتیجه گیری:ازآنجا که یکی  ازمهمترین عوامل ارتقای سیر بهبودی بیمار و پیشگیری ازعود بیماری که به بستری های مجدد منتهی میشود، آگاهی و نگرش مراقبین به درمان است لذا احتمالابرنامه ریزی در جهت افزایش اگاهی و بالابردن سطح نگرش این گروه از گیرندگان خدمات بهداشتی و درمانی ضروری به نظر میرسد. کلیدواژه‌ها: طب مکمل، دارو درمانی، مراقبین، بیماران روانی، آگاهی، نگرش.