بررسی مؤلّفة زمانی «نظم»، «تداوم» و «بسامد» در فریدون پسر فرانک

چکیده امروزه روایت­شناسی، با توجّه به تنوّع، ابعاد و پویایی خاصی که دارد، به عنوان نظریّه و روشی علمی در مطالعه و بررسی فنون و ساختارهای روایی آثار ادبی، بیش از پیش مورد توجّه و استفاده منتقدان و پژوهشگران ادبی قرار گرفته است. در این جستار مؤلّفۀ زمان از دیدگاه روایت­شناسی، به عنوان شاخه‌ای در نقد ادبی، با تکیه بر نظریّة ژرار ژنت و از منظر  نظم، تداوم و تکرار، در داستان فریدون پسر فرانک نوشتۀ علیرضا محمودی ایرانمهر که برداشتی از داستان فریدون و پسرانش در شاهنامۀ فردوسی است، مورد واکاوی قرار گرفته است؛  به این دلیل که از میان ساخت­مایه­های روایی، عنصر زمان روایت در این رمان، مؤلّفه­ای قابل توجّه است؛ از این رو، مقالۀ حاضر با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی، زمان روایی در سطح داستانیِ رمان فریدون پسر فرانک را مورد بررسی قرار داده‌است تا نقش زمان در شکل‌گیری روایت داستان و ارتباط میان متن و خواننده را روشن نماید. بررسی رمان مذکور نشان می‌دهد که روند روایت در این رمان مبتنی بر شیوۀ شکست زمان و رفت و برگشت‌های نامنسجم است و شکل روایت در آن، سیری مدوّر دارد و پایان داستان با آغازش ارتباطی مستقیم پیداکرده است.